Η σαδιστική τοξικότητα των προτύπων

Δύο μέρες μετά από ένα άρθρο τύπου "γιατί οι γκέϊ άντρες προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα, αλλά μάταια, να κάνουν τη σχέση που ονειρεύονται" (ΟΕΟ;) σε διεθνές gay περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, ο επόμενος τίτλος που ήρθε ήταν σε φάση "δείτε το ζευγάρι πρότυπο από το instagram, που έχει πραγματοποιήσει όλους τους στόχους που θα θέλατε για τον εαυτό σας".

Φυσικά και ο ρομαντισμός έχει χαθεί, ανοίγεις το κινητό σου κι έχεις επιλογές δεκάδες για να περάσεις ανακουφιστικά το βράδυ σου. Αλλά κανένα μέσο δεν μας προσκαλεί να κλείσουμε τα κινητά, να αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε ένα βιβλίο, αλλά και λίγο περισσότερο χρόνο σε έναν άλλο άνθρωπο, χωρίς να πιστεύουμε πως είμαστε καλύτεροί του. Μας καλλιεργούνται πρότυπα ομορφιάς που μας οδηγούν αυτόματα σε αναζήτηση στη βιομηχανία fast food, σε μια επιλογή trendy γκόμενων, που αργότερα βαριόμαστε οικτρά ή αγωνιούμε να κρατήσουμε κοντά μας, μη μπορώντας να κατανοήσει ο ίδιος μας ο εαυτός τι πραγματικά έχει ανάγκη.

Αν οι στόχοι που θέλουμε για την πραγματοποίηση της ιδανικής σχέσης είναι οι κοιλιακοί, μια ακριβοπληρωμένη δουλειά και η εμμονή με την εικόνα μας, δεν χρειάζεται πια να αναρωτιόμαστε γιατί οι περισσότεροι gay άνδρες σήμερα είναι τόσο μα τόσο ρηχοί.

Ποια ήταν άραγε τα πρότυπα ομορφιάς στον άντρα 50 χρόνια πριν; Πόσο γυμνασμένος ήταν ο λόρδος Βύρων; Ροκσταρ της εποχής του, έγραφε ποίηση και δοξάστηκε για αυτό. Δεν ξέρουμε αν ήταν μπρατσαράς, ή αν προτιμούσε τέτοιους, το γλυκό του πρόσωπο και το καλό του γούστο στα ρούχα, δεν ήταν τα μόνα που τον ξεχώριζαν όμως. Εκείνος αγάπησε την Ελλάδα, αφιερώθηκε στις ιδέες του, οι ερωτικές απολαύσεις έρχονταν ως ανταπόδοση των κόπων του σε εντελώς άλλα θέματα. Σήμερα δυστυχώς μάλλον θα έβγαζε σέλφι και θα έκανε κοινοποίηση τοποθεσίας σε Λονδίνο και Μεσολόγγι, ή θα υπέφερε από κατάθλιψη και θα περνούσε ώρες σε κάποια σοφίτα.
Το 1970 όπως και το 1980 το ίδιο πράγμα λέγεται πως συνέβαινε με τη gay κοινότητα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ματαιοδοξία μας.
Είναι όμως γενετήσια ή επίκτητη;

Τα μέσα ενημέρωσης για να προσελκύσουν κλικαρίσματα αναγκάζονται να προσφέρουν γυμνό. Το πορνό ποτέ δεν πεθαίνει.
Διαιωνίζοντας όμως τοξικά πρότυπα ζωής που προκαλούν μιζέρια σε έναν στους τρεις άντρες. Το μόνο θετικό από αυτή την καλλιέργεια συγκεκριμένων προτύπων ομορφιάς είναι πως η ασχήμια φετιχοποιείται, έτσι γυρνάει ο τροχός.
16 χρόνια σχέσης, μιας νορμάλ ζωής, αλλά κανένα άρθρο δεν θα φιλοξενήσει την ιστορία δύο καθημερινών ανθρώπων, που δεν σκέφτονται να απαθανατίζουν τη ζωή τους καθημερινά, διαφημίζοντας μάρκες ρούχων.
Γιατί αλήθεια αποτελούν παράδειγμα άτομα που ντύνονται κυριλέ, γεμίζοντας τις μέρες τους ποζάροντας για την τέλεια φωτο στο instagram;

Η κουλτούρα αυτή του lifestyle όπως διαμορφώνεται προβάλλει ως απόλυτα είδωλα ανθρώπους "στη τρίχα", αρρενωπούς καριερίστες και με λεφτά, που παραδόξως τα προλαβαίνουν όλα, κάνοντας τον αναγνώστη να αισθάνεται πως δεν χωράει πουθενά.
"Κοίτα πόσο αψεγάδιαστοι είμαστε, δεν έχουμε προβλήματα στην υπέροχη ζωή μας, όλα είναι τέλεια, πρέπει να μας μοιάσεις!"

Είναι διαφορετικό να θαυμάζουμε τα ωραία σώματα, διαφορετικό να ακούμε χοντρούς να επιτίθενται σε λεπτούς ως προνομιούχους κι εντελώς διαφορετικό να φτάνουν σε σημείο οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι να διαφημίζουν ως ιδανικό μια αντιγραφή και σμίκρυνση της showbizz των 00s και των 90s.
Μέσω των σόσιαλ μήντια διαμορφώνουμε έναν κύκλο εσωτερικών διασήμων, με 3000 likes σε φωτογραφίες που διαφημίζεται το "απόλυτο σικ black look". Επιβραβεύουμε μηχανικά, μια εικόνα δύο αγνώστων που (αυτο)παρουσιάζονται ως πολύ πετυχημένοι και κοκέτηδες. Η διάρκεια  των περισσότερων εικόνων κρατά όσο η διαδικασία του δαχτύλου να κυλίσει προς τα κάτω, μέχρι την επόμενη φωτογραφία.
Αυτό είναι άραγε το πετυχημένο πρότυπο σχέσης δύο αντρών; Η προβολή ενός ζευγαριού που πληρώνεται για να δίνει την αίσθηση πως έχει τα πάντα, δημιουργώντας σε πιο αδύναμους χαρακτήρες ανασφάλεια και στους πιο ηλίθιους εγκέφαλους την αίσθηση πως ευτυχία θα πει αυτό που αντικρίζουν κι απολαμβάνουν για μερικά δευτερόλεπτα; Όταν μάλιστα μπορεί στην πραγματικότητα να μην υπάρχει ίχνος συντροφικότητας;

Φυσικά και τα πρότυπα ομορφιάς που κυριαρχούν είναι εξιδανικευμένα, για να γίνουν οι κοιλιακοί θέλει δουλειά πολύ και είναι λογικό να επιβραβεύονται όσοι σπαταλούν ατέλειωτες ώρες διαμόρφωσης των μυών τους, για να απολαμβάνουμε εμείς οφθαλμόλουτρα, αφρίζοντας.

Πως το Ισλάμ σφετερίζεται τη Δημοκρατία στη Δύση

Η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη ανεβαίνει. Τα ποσοστά της αυξάνονται ως τιμωρία στον πολιτικό ορθολογισμό, αλλά και την αναγέννηση του λαϊκισμού. Δεν είναι μόνο η κρίση και η ανισότητα στις μάζες ή οι καθαρά μισάνθρωπες ναζιστικές αντιλήψεις των λευκών μικροαστών.

Στη Δύση αναγνωρίζουμε τα εργαλεία που κατευθύνουν και τροφοδοτούν πολιτικές ιδέες και κινήματα, η πολιτική αγωγή έχει καταφέρει να μας εξηγήσει σε ένα βαθμό τις διαφορές ανάμεσα σε θεοκρατία και κοσμικό κράτος.
Η θεώρηση που έρχεται εξ αριστερών, επιρρίπτοντας ευθύνες μονάχα στους πολιτισμένους είναι άκρως ρατσιστική, ανεδαφική και στην ουσία προσβάλει όσους ανθρώπους έχασαν τα πάντα σε πολέμους, από την Κύπρο ως τη Γιουγκοσλαβία δίχως να μετατραπούν σε καμικάζι αυτοκτονίας.

Από τον ψυχρό πόλεμο, οι αντιιμπεριαλιστές της δύσης, από τη Σκανδιναβία ως την Ιταλία, πιστεύουν στο παραμύθι της κακής Αμερικής, όπου αναγκαστικά η Σοβιετική Ένωση έπρεπε να αντισταθεί, όπως και οι χώρες της Μέσης Ανατολής απέναντι στην αποικιοκρατία.
Φυσικά στο Ισραήλ δεν δίνουν, λόγω ακολουθίας δυτικού προτύπου, κανένα ελαφρυντικό, γιατί θεωρούν αποικιοκράτες τους Εβραίους, που γλίτωσαν από τα στρατόπεδα που οι παππούδες τους έστειλαν διακοπές. Μέχρι σήμερα πιστεύεται από ξερόλες, διάσημους φιλοσόφους με άποψη για τα πάντα και τους αποχαυνωμένους ακολούθούς τους, πως η Σοβιετική Ένωση, οι Αραβικές και οι Ισλαμικές χώρες, ή οι βασιλιάδες των φυλών της Αφρικής δεν ήταν ιμπεριαλιστές, αλλά ταλαίπωροι ελευθεριακοί τύποι ξέρω γω.
24 ΑραβοΙσλαμικές χώρες, ένα ισχυρό μπλοκ μέσα στον ΟΗΕ, αντιμετωπίζονται σαν μωρά που τους συγχωρούνται όλα, επειδή θεωρείτε εντελώς αυθαίρετα πως είτε η Δύση τους καταπίεσε και ανέπτυξαν ακραία αντανακλαστικά, είτε επειδή πριν 500 χρόνια έγιναν οι σταυροφορίες, είτε επειδή τάχα μου η αποικιοκρατία άφησε σημάδια και τους δικαιολογεί ως τρομοκράτες σήμερα. 

Σήμερα η αμορφωσιά ακόμα κι εκείνων που σπούδασαν πολιτικές επιστήμες, είναι τόσο μεγάλη που επιμένουν να διαιωνίζουν την άγνοιά τους, πάνω στο γεγονός πως οι πετρελαϊκές κρίσεις που δημιούργησαν τεχνιτά οι εγωιστές Άραβες Ιμπεριαλιστές, προκάλεσαν ανεπανόρθωτη οικονομική κρίση σε όλη τη Δύση, φέρνοντας νέες εξουσίες όπως εκείνη της Θάτσερ και του ΔΝΤ, ώθησαν την Ασία σε ιστορικές αλλαγές και σε ανθρωπιστική κρίση στην υπόλοιπη Αφρική.

 Σε χώρες όπως το Ισραήλ οι τρανς κερδίζουν eurovision, στο ΙΡΑΝ ή τη Σαουδική Αραβία, που έχει χτίσει και τείχος για να εμποδίζει πρόσφυγες από τη Συρία, τις κρεμάνε δημόσια και τις πετροβολούν. Εντούτοις οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που ευθύνονται για την υπερπροβολή του Milo Yianopoulos, ορίζουν ως "pink washing" το γεγονός πως το Ισραήλ σέβεται τα ΛΟΑΤ δικαιώματα για να "ξεχνάει", δήθεν, ο κόσμος πως "παραβιάζει εκείνα των Παλαιστίνιων".
Δηλαδή γιαυτούς το Ισραήλ ευθύνεται που οι Παλαιστίνιοι όπως και σε κάθε ΑραβοΙσλαμική κουλτούρα, όπως κατάντησε σήμερα, θεωρούν δικαίωμά τους να πετροβολούν και να σφάζουν τους gay γιούς τους, ή τους Εβραίους γείτονές τους ή τους Χριστιανούς ή τους άθεους ή τους αντιφρονούντες τους.
Άλλωστε γιαυτούς η αποικιοκρατία ευθύνεται για τον πόλεμο ανάμεσα σε Ιραν Ιρακ, ή για τους καμικάζι αυτοκτονίας που επιτίθενται σε τζαμιά και εκκλησίες. Για την έχθρα ανάμεσα σε Σιίτες και Σουνήτες.

Την ίδια στιγμή γυναίκες μουσουλμάνες καταδικασμένες για αντισημιτισμό και τρομοκρατία, που βρέθηκαν με ψεύτικα χαρτιά στις ΗΠΑ, συμμετέχουν στις εκδηλώσεις κατά του Τραμπ. Φιγουράρουν ως δραστήρια μέλη της δημοκρατικής αντίστασης, φορώντας μαντήλα, μιλώντας για φεμινισμό και δικαιολογώντας, στους δημόσιους λογαριασμούς τους, πολιτικές της Σαουδικής Αραβίας, κάνοντας τους συντηρητικούς της Αμερικής να γελάνε και τους φιλελεύθερους να χάνουν κάθε ελπίδα.

Στο Μαρόκο αποφασίστηκε πως η μπούρκα θα απαγορευτεί, με τους Σαλαφιστές να απειλούν και να κάνουν λόγο, άκου θράσος, για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτοί που κόβουν δάχτυλα αν δουν βαμένο νύχι!
Η απόφαση λαμβάνεται επειδή πολλές φορές η τρομοκρατία ντύθηκε με μπούρκα και σκόρπισε τρόμο. Ενώ οι αρχές υποστηρίζουν πως αυτή η αμφίεση βοηθά να μεταφέρονται ύπουλα λαθραία όπλα και ναρκωτικά.

Το πρόβλημα με το επίδομα των Οροθετικών

Οι μοντέρνοι ακροδεξιοί καλύπτουν το φασισμό τους με ένα προσωπείο ελιτίστικου λόγου. Αποδέχονται λένε τους gay, αλλά τα εκσυγχρονιστικά τους βήματα συνοδεύονται με υποδόριες ενέσεις ρατσισμού, ενισχύοντας τη βιοεξουσία. Για παράδειγμα, έχουμε δυο μαθητές σε ένα ακριτικό νησί χειμώνα, όπου η δασκάλα τους έχει υποσχεθεί πως θα βάλουν καλοριφέρ στην αίθουσα μόνο εάν φέρουν και οι δύο άριστα.
Φυσικά δεν είναι στο χέρι της δασκάλας η οποία αναζητεί την μεγαλύτερη απόδοση, παρέχοντας ψεύτικα κίνητρα και υποσχέσεις, ούτε στο οικονομικό συμφέρον ενός απρόσωπου μηχανισμού να γράψει άριστα κανένας από τους δύο μαθητές. Εντούτοις οι μαθητές στο τέλος τσακώνονται μεταξύ τους για το "τις πταίει" που ξιλιάζουνε. Ε ας πάνε σε ιδιωτικό μωρέ αδερφάκι μου!

Οι οπαδοί ενός λανθάνοντος Δαρβινισμού λοιπόν κατηγορούσαν τον Βαλλιανάτο σε μια από τις σελίδες τους, πως το παίζει Φιλελεύθερος αλλά κι αυτός όπως όλοι, τα τρώνε από το κράτος και ευθύνονται, που έκαναν αγώνα απόδοσης επιδομάτων σε οροθετικούς ασθενείς.
Σχολιάζοντας το γεγονός πως << οι οροθετικοί παίρνουν επίδομα ανα δίμηνο, γιατί το υδροκέφαλο κράτος επιδοτεί τα ακάποτα γαμήσια τους >>, << ενώ δεν τους αξίζει αφού πλέον η ασθένεια θεωρείται χρόνια >>, από την άλλη << οι κακόμοριοι οι διαβητικοί >> για παράδειγμα << στο πηγάδι κατούρησαν >> και δεν δικαιούνται επίδομα <<για να κάθονται όπως οι άλλοι οι πονηροί >>.