Η αποσαφήνιση του μεταμοντέρνου Καπιταλισμού μέσα από την κουλτούρα της μαφίας

Στον Καπιταλισμό καταδικάζεται η βία που ασκεί ο πολίτης ενάντια σε μια (γραφειοκρατική) Μαφία επειδή αυτή αποκαλείται επίσημα κυβέρνηση ή πολιτειακοί-πολιτικοί θεσμοί.Η παγκόσμια βιομηχανία όπλων είναι επίσης επίσημη, αποκαλείται όμως εθνική άμυνα...απέναντι σε άλλα κράτη που μπορεί να γίνουν επιθετικά, τα οποία βέβαια επικοινωνούν μεταξύ τους άριστα μέσω της ελεύθερης αγοράς και της κοινής αποδοχής ενός κατεστημένου οικονομικού συστήματος.Η εκάστοτε γραφειοκρατία-μαφία διαχειρίζεται και ορίζει τους κανόνες εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας. Δανείζεται επιπλέον από τις διεθνείς αγορές-χρηματιστήρια που τζογάρονται μέχρι και τα τρόφιμα που παράγει μια χώρα για να συντηρήσει τον πληθυσμό της, αποτρέποντας έναν πιθανό ιστορικό λιμό. Χορηγεί κονδύλια σε κοινωνικά προγράμματα διατηρώντας την κοινωνία ήρεμη. Όταν το χρήμα μειώνεται και δεν μπορεί πια να δανειστεί με χαμηλές εγγυήσεις, διακόπτει τις παροχές. Ήδη η επίσημη μαφία έχει δημιουργήσει τον αποδιοπομπαίο τράγο, κοινωνικές ομάδες που δεν απολαμβάνουν πια κοινωνικές παροχές και δεν αποτελούν target groups για ιδιώτες και γενικότερη οικονομική εκμετάλλευση, αφού εξαρχής απέτυχαν να φανούν χρήσιμοι. Οι ιδιώτες μεγαλοκεφαλαιούχοι συνάπτουν συμφωνίες με την Γραφειοκρατία που θέλει να αποτινάξει τα βάρη της υψηλής κρατικής διαχειριστικής ευθύνης την οποία πρώτα χρησιμοποίησε σαν δόλωμα και εργαλείο προώθησης ατομικών συμφερόντων, την απομύζησε και τέλος ευνούχισε. Στην "πλουτοκρατία" παραχωρούνται οι ταπεινωμένες δημόσιες υπηρεσίες-επενδύσεις στις οποίες τελικά συνεχίζουν να διατηρούν το μονοπώλιο το οποίο απλώς αλλάζει χέρια (μεταξύ φίλων).

Ύστερα οι χαμηλότερες τάξεις αφήνονται στην τύχη τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν χωρίς θέσεις εργασίας, λόγω πελατειακών σχέσεων χωρίς ίσες ευκαιρίες, αφού το μονοπώλιο κυριαρχεί και οι υπόλοιπες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις έχουνε κλείσει λόγω κρατικής ασυδοσίας, φορομπηχτικού παραλογισμού και κατά συνέπεια ανταπάντησης της κυρίαρχης αυθαιρεσίας-ατιμωρησίας με αισχροκέρδεια και παγκοσμιοποιημένη απορρύθμιση, καταλήγουν συνεπώς οι φτωχογειτονιές χωρίς άλλες διεξόδους ή οι επαναστατικές ομάδες που προκύπτουν από την ιστορική ανάγκη, να κατηγορούνται για τη σύσταση εγκληματικών συμμοριών και άσκηση και αποδοχή παρανομίας και τρομοκρατίας. 

Κοινωνικά στρώματα στιγματίζονται, γκετοποιούνται. Ευπαθείς ομάδες, παράταιροι, απόκληροι, μετανάστες περιθωριοποιούνται. Τα αλλότρια ή ανεξερεύνητα χαρακτηριστικά τους πολτοποιούνται συνθέτοντας μια συνωμοσιολογική απάντηση-προσφορά-δόλωμα-(τελικής) λύσης στους δυσαρεστημένους, έκπτωτους, με εξίσου ταπεινωμένο φρόνημα-γόητρο, (μέχρι πρότινος φιλήσυχους-νομοταγείς-μικροαστούς)πολίτες, οι οποίοι μπροστά στο άγνωστο και την απελπισία που βιώνουν, από την ταξική τους θέση που δεν τους επιτρέπει μεγάλα όνειρα την εκάστοτε περίοδο, αναζητούν απεγνωσμένα εναλλασσόμενες σχέσεις θύτη-θύματος, επικυρωποίηση διοχέτευσης μίσους, το οποίο μεταφράζεται, ταυτοποιείται, υλικοποιείται και λυτρώνει την βαρυά και διάχυτη δυσφορία και απόγνωση. Παράλληλα η άγνοια λόγω ανεπαρκούς εκπαίδευσης, η απάθεια και η αδιαφορία χρόνων μπροστά στις ιστορικές εξελίξεις ερμηνεύονται λανθασμένα με όρους αλληλοεκτόνωσης και αλληλοεξόντωσης. 

Για να διατηρηθεί η τάξη, η γραφειοκρατία προχωρά σε περαιτέρω (κοινωνικούς και πολιτικούς) αποκλεισμούς-περιορισμούς. Η ένταση ανάμεσα σε ταξικές ομάδες είναι απαραίτητη για την Βιοεξουσία, που διαχωρίζοντας ιδιωτικούς με δημόσιους υπαλλήλους εκτρέφοντας πρωτόγονα συναισθήματα επιβίωσης-φθόνου, καταστρατηγώντας πολιτισμικές αξίες όπως δικαιοσύνη-ισότητα, σε ένα παιχνίδι απόδωσης ευθυνών που καταλήγει σε κοινωνικό αλληλοσπαραγμό, διαιρεί και διασπάει όλο και περισσότερο την εργατική-κοινωνική συνοχή προτρέποντας όμως την συμπλήρωση των κενών που αφήνουν από τον φάρο ενός επιθετικού εθνικού και θρησκευτικού συναίσθηματος. Η επίσημη γραφειοκρατία-μαφία έχει ήδη διαφημίσει και προσφέρει τη λύση των πλασματικών αναγκών και ψευδών υποσχέσεων. Οι καταστρεπτικές παραισθησιογόνες ουσίες όπως ήταν το κρακ στη νέα υόρκη ή το σάσι-τάι στην σημερινή αθήνα ή το πάκο, (αλλά και παραπέρα μαζί και τα όπλα-επίδειξη-επιβολή ισχύος και η ανάγκη για ανέλιξη και στάτους μέσα από εύκολη απόκτηση ακριβών ρούχων και αυτοκινήτων) αποτελούν αρκετά αποτελεσματικά παυσίπονα με χαμηλό αντίτιμο για τους φουκαριάρηδες χρήστες-εξαρτημένους και υψηλό ρίσκο για τα βαποράκια, δυσανάλογο με τις απολαβές τους από τα επικίνδυνα αυτά σπορ. 

Οι συμμορίες της νύχτας τελικά, παραπλανημένες, στοιχειοθετημένες και μετασχηματίζομενες συνεχώς, βρίσκουν το δρόμο για τον καπιταλισμό, συντηρώντας την παραοικονομία, ακολουθώντας το εμπόριο ικανοποίησης όλων των ειδών των (επίτηδες επιβεβλημένων για να αποπροσανατολίζουν και να εμπορευματικοποιούνται και αποζητούνται) απαγορεύσεων...Έτσι η γραφειοκρατική-επίσημη-καφαλαιοκρατική μαφία διατηρείται, ασκεί τρομοκρατία μέσω απαγορεύσεων και οικονομικών δολωμάτων, δημιουργεί πρότυπα κατευθύνοντας το κοινωνικό status το οποίο τελικά διεκδικείται και από τις άλλοτε αντιδραστικές-επαναστατικές ομάδες, που έγιναν συμμορίες και ασπάστηκαν τον πλουτισμό, δημιουργώντας μια παράλληλη υπόγεια μαφία η οποία τονώνει τον καπιταλισμό μέσα από ένα εμπορικό αλισβερίσι με την νόμιμη εξουσία. Αντί λοιπόν για Ρομπεν των δασών, καταλήγουμε σε "live rich or die trying".

Πάει λέγοντας αυτό το σύστημα που συνεχώς επικαιροποιείται...ένα παράδειγμα είναι η χρυσή αυγή στην Ελλάδα αποτελεί το κομμάτι αυτό των χαμηλότερων τάξεων που έχασε τα προνόμια του και θέλει να αναλάβει μέσω των μπράβων που βρήκανε διέξοδο στην κουλτούρα της ελληνικής νύχτας, είτε τον απόλυτο έλεγχο-εκδίκηση, είτε το κομμάτι από την πίτα που πιστεύει πως του αναλογεί...Έτσι έγινε και στην Γερμανία που μετά την δημοκρατία της Βαϊμάρης, επικράτησε ο Ναζισμός...

Αυτό περίπου με το δικό μου το μυαλό είναι μια πτυχή εκείνου του επικίνδυνου παγκόσμιου μοντέλου-συνόλου-μίγματος που η σύγχρονη Αριστερά ονομάζει Νεοφιλελευθερισμό.

Ε.Τ.