Το φοβικό Ποτάμι, ο Γρηγόρης και οι άλλοι

Τίποτα δεν έχει αλλάξει σε μια χώρα που ο δικομματισμός παραμένει επίκαιρος, έχοντας πάρει μια άλλη μορφή. Το βαθύ κράτος των συντηρητικών, των μικροαστών, ή εκείνων που για δικούς τους λόγους επιμένουν να κατατάσσουν, φασιστικά, όποιον δεν δηλώνει "Αριστερός" στη Δεξιά και εκείνους που ευαγγελίζονται την "αλήθεια" με δηλώσεις όπως: << Ορθοδοξία σημαίνει Ελλάδα, που κινδυνεύει από Σκοπιανούς και Εβραίους >> αλλά << και προκλητικούς ομοφυλόφιλους >> να συμπληρώσουμε εμείς. Πίσω από το θεαθήναι της εθνικοφροσύνης βρίσκεται το πελατειακό κράτος.

Σήμερα καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο πλασματικό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς, χωρίς να μπορούμε να γλιτώσουμε από τον λαϊκισμό, τον φορομπηχτισμό, τη διαφθορά, τη μαφία της εκκλησίας. Οι πολίτες αρκούνται σε δηλώσεις, ποτέ δεν διαβάζουν τα προγράμματα, όπως ακριβώς και οι θρασύδειλοι πολιτικοί που επιλέγουν. Είναι λοιπόν αδύνατο για την ώρα οι πραγματικά φιλελεύθερες δυνάμεις να συνταχτούν και να δημιουργήσουν μια καλή εναλλακτική λύση απέναντι στο δίπολο των κρατικοδίαιτων, που συγκροτείται τόσο από συνδικαλιστές όσο και από μια επιχειρηματική ολιγαρχία.

Γιατί όμως με αφορμή το περιστατικό αποκλεισμού του Βαλλιανάτου θα πρέπει να θεωρήσουμε πως δεν υπάρχει σωτηρία στην πολιτική από τα υπάρχοντα κόμματα;

Αυτό το τσίρκο πέφτει συχνά σε αντιφάσεις, οι μεταγραφές δεν αποδεικνύουν όμως μόνο κωλοτούμπες για να σώσει κανείς το τομάρι και την καριέρα του, την οποία βασίζει συχνά από όπου κι αν προέρχεται σε μια εκλογική βάση, η οποία συχνά είναι διεφθαρμένη και πιθανόν να στηρίζει από υποχρέωση ή ρουσφέτι, αλλά οι εναλλαγές στις απόψεις οφείλονται και στο ένστικτο της αμφισβήτησης, το ανεπτυγμένο αίσθημα δικαίου ή την ατομική άποψη που δεν ανέχεται κομματικούς φραγμούς και περιορισμούς, τα αισθήματα δηλαδή κάθε πολιτικού ζώου που θέλει να επιβιώσει ή να προσφέρει σε μια τηλεοπτικά αλλά και ευρωπαϊκού τύπου διαμορφωμένη αρένα.
Αν την πρώτη φορά αποχώρισες από ένα κόμμα γιατί διαπίστωσες ιδεολογική ανεπάρκεια ή υποκρισία, σήμερα δεν τρέφεις αυταπάτες για την πολιτική σκηνή, οι μάσκες έχουν πέσει και οι συμφωνίες, οι εκπτώσεις και οι υποχωρήσεις είναι αναπόφευκτες. Ψάχνοντας τώρα για μια λύση πας εκεί που θεωρείς ότι θα κερδίσεις είτε τα περισσότερα για το τομάρι σου ή για την ιδεολογία σου. Συνειδητοποιείς πως η πολιτική είναι ένα βρόμικο, διπλωματικό παιχνίδι εντυπώσεων και συμφερόντων. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Σίγουρα θα υπάρχει μια κάποια λύσης.

Σε προηγούμενες εκλογές ο Στέφανος Μάνος ως τότε πρόεδρος της Δράσης ήταν ξεκάθαρος απέναντι στον Τζήμερο της Δημιουργίας Ξανά, πως αν δεν αποδεχτεί την υποψηφιότητα του Γρηγόρη Βαλλιανάτου προέδρου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, δεν θα υπάρξει συνασπισμός συνεργασίας.


Αν κάτι κατάφερε ο Βαλλιανάτος με την πολιτική του προσπάθεια ήταν να αποδείξει πως οι μισοί δεξιοί, ομοφοβικοί, κρατιστές και συντηρητικότατοι δεξιοί δηλώνουν φιλελεύθεροι, όπως π.χ. η Ντόρα Μπακογιάννη, ή ο Τζήμερος ο οποίος θα έπρεπε να βρίσκεται στη λαϊκή δεξιά παρέα με τον Γεωργιάδη. Την έννοια Φιλελεύθερος, όπως και Σοσιαλιστής, αρκετοί την καπηλεύτηκαν, την έφεραν στα μέτρα τους και τη λέρωσαν. Κανείς ουσιαστικά φιλελεύθερος ιδεολόγος δεν θα ενίσχυε το πελατειακό κράτος, τη μονοπωλιακή οικονομία, την υπερφορολόγηση, την διατήρηση θεσμών με τον τρόπο που συμβαίνει π.χ. με την Εκκλησία, ή θα τολμούσε να εναντιωθεί στη θεσμοθέτηση ίσων δικαιωμάτων για τους ΛΟΑΤ, δεν θα απέφευγε να στηρίξει τις μειονότητες, ή όλα εκείνα που θεωρούνται απ΄το κατεστημένο και το σύστημα "προκλητικά".

Ο Βαλλιανάτος δεν θα πάψει να αναφέρεται σε θέματα ταμπού και να προβοκάρει, ακόμα και τώρα που διαπιστώνει πόσο ανώφελο είναι και πόσο επιζήμιο είναι για την πολιτική του καριέρα, θα συνεχίσει να σκέφτεται συλλογικά και να επιμένει σε θέματα που κοστίζουν, τα οποία οι λαϊκιστές κάθε απόχρωσης και κυρίως του σημερινού δικομματισμού κάνουν γαργάρα και τη φτύνουν πάνω στο μαστουρωμένο πλήθος.

Ο Τσίπρας αφήνει περιστέρια τα Θεοφάνια για να προσελκύσει τις γριές που σκέφτονται πως δεν μπορούν να ψηφίσουν έναν άθεο, μπας και επιτέλους πάρει την αυτοδυναμία.

Το Ποτάμι όμως αν θέλει να μιλάει για αλλαγή, θα έπρεπε τουλάχιστον να μην έδινε ευκαιρίες σε καρεκλοκένταυρους όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός, ενώ ποτέ δεν θα έκανε το λάθος να αδειάσει τον Νίκο Δήμου, μετά από την "προκλητική", για το μικροαστικό κατεστημένο, δήλωση αμφισβήτησης του "Αγίου Φωτός".

Το Ποτάμι ίσως για κόψει αντιδράσεις διέρρευσε τη πιθανή συμμετοχή του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, ενώ ύστερα ο Θεοδωράκης, που όσο κι αν τον δικαιολογήσει ο Μπουτάρης, πρέπει να τη ψώνισε πολύ άσχημα, θεώρησε κάτι το φυσιολογικό να ισχυριστεί πως το Ποτάμι συνεργάζεται με ομάδες αλλά όχι με τους αρχηγούς τους. Ο Σταύρος δεν κρύβει καμία μαγεία του Sport Billy στη σάκα του, φοβάται το βαθύ κράτος, φοβάται τις γριές, φοβάται τους γέρους, τους θρησκόληπτους, τους ψηφοφόρους του Γεωργιάδη, τον Χατζηνικολάου, τον κολλητό του Μαρινάκη, που κατά τα άλλα έκραζε τη Μαρία Ρεπούση κάθε μέρα, για τις "ανθελληνικές" επιστημονικές της τοποθετήσεις ως Ιστορικός. Ο Θεοδωράκης ακόμα και αν δεν είναι ομοφοβικός, δεν θέλει να προκαλεί, συνεπώς είναι ανίκανος να προκαλέσει και οποιαδήποτε αλλαγή, θα αποτελέσει το συναινετικό πιόνι του δικομματικού διπόλου και τίποτα περισσότερο.

Να μας λείπουν οι υποψήφιοι ομοφυλόφιλοι ανοιχτά μεν politically correct δε. Να μας λείπουν όσοι φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους, την ώρα που θα μοιράζονται τα ίδια έδρανα με τη Λαϊκή Δεξιά και τους επαγγελματίες αριστερούς.

Αν μη τι άλλο το Ποτάμι σε 6 μήνες θα έχει απολέσει το εκλογικό του ποσοστό, ενώ η Δράση θα συνεχίσει να φυτοζωεί, μέχρι που θα διασπαστεί τελείως και θα ξεδιαλύνει το τοπίο στο φιλελεύθερο χώρο. Αντίθετα η Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι το μοναδικό κόμμα που όσο κι αν ζυμώνεται εμένει στην ανατρεπτική του ατζέντα και η ρητορική του δεν έχει αλλάξει ποτέ, ενώ τα μέλη του πολλαπλασιάζονται σταθερά. Είναι άξιο επαίνων ένα κόμμα που δεν προδίδει τον αρχηγό που επέλεξε, ξεμπροστιάζοντας τους δήθεν "φιλελεύθερους" εν τέλει συντηρητικούς τυχοδιώκτες, αφού δεν θα συμμετέχει σε αυτό το γύρο των εκλογών. Είμαστε σίγουροι όμως πως το προσεχές μέλλον επιφυλάσσει έντονες εκπλήξεις για όλους, αλλά κυρίως ελπίδες για όσους δυσανασχετούν σήμερα και δεν τους εκφράζει τίποτα.