Απάντηση στην Ομοφοβία της εφημερίδας ΑΥΓΗ

Σε πρόσφατο άρθρο της εφημερίδας Αυγή ο Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος, πιθανόν αποτυχημένος καλλιτέχνης ο ίδιος, ασκεί κριτική στην πρόσφατη έκθεση της Πάολα Ρεβενιώτη στη γκαλερί the Breeder. Δυστυχώς δεν αρκείται στην ανάλυση του φωτογραφικού υλικού, αλλά ρίχνει κανονικό κράξιμο στη ΛΟΑΤ κοινότητα, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται έχοντας μουλιάσει σε μικροαστικά κατάλοιπα που του άφησε η κατεξοχήν ομοφοβική ΚΝΕ.

Από τον τίτλο του άρθρου "ο κατάλογος των εραστών" διαφαίνεται ο συμπλεγματικός ερεθισμός, που βιώνει ο μίζερος αρθρογράφος, μπροστά στη θέα των αγοριών που έχει πάρει η Πάολα και όχι ο ίδιος.

Πολιτική είναι ο τρόπος που ζεις. Γι αυτόν επανάσταση σημαίνει μπλούζα τσε γκεβάρα και τραπέζι με την οικογένεια και τους κουμπάρους να τρώνε ελιές παραγωγής τους και να βουτάνε το ψωμί στο λάδι κάνοντας παπάρα, κι ακούγοντας αντάρτικα. Προφανώς συμφώνησαν μαζί του και οι υπόλοιποι συντελεστές της Εφημερίδας που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ, αφού το δημοσίευσαν.

Αν η πούτσα είναι που σου λείπει όμως, τότε όπου και να πας πούτσα θα δείς. Δεν θα καταφέρεις να δεις τον Οθωμανό Σερμπέτη που τον ξέραν όλα τα τεκνά της Αλεξανδρούπολης και τον λάτρευε όλη η πόλη, τον Χριστιανόπουλο ή τον Ταχτσή που δεν χρειάζεται και κάποιος να σου διηγηθεί τις ιστορίες τους.

Ο ψωνισμένος αρθρογράφος θεώρησε πως το underground στοιχείο είναι παλιομοδίτικο στο εξωτερικό, ενώ καθυστέρησε και στην Ελλάδα μια τέτοια έκθεση, έτσι λοιπόν δεν θα έπρεπε να παρουσιαστεί το αρχείο αυτό στο κρίσιμο σήμερα, γιατί είναι απλά "μια έκθεση αναμνηστική και όχι πολιτική".

Τι να κάνουμε όμως που αυτά τα αγνά βλέμματα των πρόστυχων αυτών αγοριών γεννήθηκαν στο υποτιθέμενο περιθώριο και μέσα εκεί γνώρισαν και μία Πάολα που τα φωτογράφιζε χωρίς να ξέρει πως θα μείνουν στην αιωνιότητα, κι εκείνα που δεν είχανε διαβρωθεί ακόμα από τον μικροαστισμό, δεν αντιλαμβάνονταν την ομορφιά τους. Προσπαθώντας να ποζάρουν για την ερωμένη τους, να τη σαγηνεύσουν, δεν κοιτούσαν το φακό αλλά την αναρχικιά την Πάολα, δεν ήταν τίποτα αγοράκια ψωνισμένα, αλλά παιδιά της διπλανής πόρτας κι αλητάκια που κάνανε τα γούστα και την καύλα τους. Γιατί άραγε δεν τα κάνουν και τώρα; Γιατί φωτογραφίζονταν τότε ενώ τώρα θα το απέφευγαν;

Δεν κατάλαβε πως  το αρχείο του περιοδικού ΚΡΑΞΙΜΟ ανάμεσα στις δύο σειρήνες ήταν αναφορά στις συλλήψεις και τα δικαστήρια που έτρεχαν την εκδότη του, στις σκληρές αυτές δεκαετίες του 70 και του 80. Δεν κατάλαβε πως οι φωτογραφίες ήταν κολλημένες με το υγρό αυτό που έμοιαζε με χύσι και κερί (ο έρωτας είναι θρησκεία και η πιάτσα ένας ναός), πάνω σε ραφιέρες που άφηναν την αίσθηση πως βρίσκεσαι στο σπίτι κάποιου, πως αυτές οι φωτογραφίες κρύβουν τόση ιστορία όσο χρειάζεται για να γραφτούν τόμοι βιβλίων για κείνη την περίοδο, σε σύγκριση με τη σημερινή, που γιαυτό προκάλεσε και μια γλυκιά νοσταλγία σε όσους την είδαν από κοντά, ταξιδεύοντας έτσι σε μια άγρια εποχή που όμως γονατίζει μπροστά στο αθώο και συνάμα λάγνο βλέμμα των γυμνών αγοριών.

Τότε βγαίναν με τα μηχανάκια τους παρέες και γκαζώνανε και κάναν σούζες και επιδείξεις μπροστά σε πόρνες τραβεστί, την ώρα που κάποιοι άλλοι πήγαιναν και τις χτυπούσαν (συνήθως επειδή έτρωγαν χυλόπιτες). Δεν έχει αισθανθεί ποτέ θεά ο κακομοίρης ο αριστερός και μάλλον ψάχνει και για αιώνιο θύμα για να κάνει τον σωτήρα. Δεν κατάλαβε πως το αρχείο αυτό περιλαμβάνει φωτογραφίες με μορφές που άφησαν εποχή κι αλλάξαν συνειδήσεις στις γειτονιές της Αθήνας. Δεν κατάλαβε πως σήμερα αυτή ήταν μια έκθεση που χρειαζόταν για να επαναφέρει τον χαμένο ερωτισμό μιας πόλης που αργοσβήνει και θεριεύει ο φασισμός, που βλέπει τη φτώχεια με μιζέρια κι όχι με καλοπέραση, που βλέπει τον έρωτα μέσα από την οθόνη αντί να βγει και να τον ζήσει. Δεν αναγνωρίζει πως το κόκκινο αυτό χρώμα είναι η απάντηση στο μαύρο που επικρατεί και που η ίδια η ΑΥΓΗ διατυμπανίζει κατηγορώντας άλλα μμμ όπως το mega, όταν όλοι ξέρουμε ιστορικά πως στους πιο δύσκολους καιρούς η τέχνη θριάμβευε και δημιουργούσε κινήματα και νέες καλλιτεχνικές σχολές.  Επίσης όλοι ξέρουμε πως ένας gay ποτέ δεν θα πήγαινε με μια τρανς, φαίνεται γιαυτό και άφρισε ο κριτικός. Οπότε ψαχτείτε λίγο, κοιταχτείτε εσείς οι straight που καλουπώσατε την σεξουαλικότητα και ύστερα μας κατηγορείτε που γκετοποιούμαστε.

Δεν κατάλαβε ο κομπλεξικός πως άνοιξε τον οχετό του παίρνοντας μάλιστα στο λαιμό του και το κόμμα του που σήμερα μας θύμισε το ΚΚΕ και όχι όπως κάποιοι άδικα λένε το ΠΑΣΟΚ. Έτσι κατέληξε να μας περάσει ένα χέρι με στερεότυπα, ύστερα μας στόλισε με λέξεις που ούτε χρυσαυγίτης δεν θα σκεφτόταν, μας αποκάλεσε υποκουλτούρα και λαϊκούς (με την κακή έννοια) αναδεικνύοντας έτσι την δική του ανωτερότητα και μας εξήγησε τόσα άλλα πράγματα για τη ζωή εμάς των ομοφυλόφιλων και τρανς που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε. Εν τω μεταξύ φαντάζεται κιόλας πως μια ταινία η Στρέλλα, του Πάνου Κούτρα είναι η απόλυτη απόδειξη του τι εστί transexual-διεμφυλικός-transgender-παρενδυτικός.

Δεν ξέρω αν κατάλαβε πως ενώ δεν ασχολήθηκε με την έκθεση ουσιαστικά, αφού φάνηκε πως δεν κατέχει και πολλά από τέχνη και ιστορία, μας πρόσβαλε όλους μαζί, όχι μόνο το έργο της Πάολα, όχι μόνο τον επιμελητή, για τον οποίο έδειξε ιδιαίτερη εμπάθεια κι απορώ μήπως γνωρίζονται κιόλας κι έχει φάει καμιά χυλόπιτα στο παρελθόν, αλλά ο αρθρογράφος αρνείται κιόλας να αποδεχτεί πως ένας καταξιωμένος επιμελητής πίστεψε και αναγνώρισε σε μια τρανς μια σύγχρονη καλλιτέχνιδα. tελικά απαξίωσε μια "ιστορική" έκθεση (όπως σχολιάστηκε στα εγκαίνια από γνωστό φωτογράφο σε εμπόλεμες ζώνες) αφού του είναι αδύνατον να πιστέψει πως μια τραβεστί κινεί περισσότερα νήματα από ψεύτες πολιτικούς, κατέληξε να περιφρονήσει-με τακτ πάντα-ολόκληρη την ΛΟΑΤ κοινότητα. 

Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιος άντρακλας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πετάει και μια ομοφοβική αποψάρα και γίνεται ρεζίλι. Τα πραγματικά αρσενικά όμως δεν καυχιόντουσαν, σου ανοίγανε τα πόδια, έφτυναν στη τρύπα και σε γαμούσανε βγάζοντας σπίθες απ΄τα μάτια τους κι ύστερα καμάρωναν. Σήμερα ή δεν υπάρχουν ή δεν έχουνε βενζίνη. Σήμερα δεν υπάρχουν τουαλέτες στην Ομόνοια για ψωνιστήρι, αφού τις έκλεισε μια καταπιεσμένη πούστρα, πολιτικός που όποτε έβγαινε για λάλα, έτρωγε χυλόπιτα και άφριζε όπως ακριβώς κι ο αριστερούλης αρθρογράφος μας. Πως λοιπόν περιμένει ο καημένος ο Αλέξης, σκεπτόμενοι κι απελευθερωμένοι και φιλότεχνοι άνθρωποι, να πάμε να ξαναψηφίσουμε τέτοιους ανέραστους, μονόχνοτους και ομοφοβικούς νοικοκυραίους; Δεν τα ανεχτήκαμε απ΄τη δεξιά... τι σας κάνει εσάς να πιστεύετε πως θα ανεχτούμε τώρα τη συντήρηση μιας γεροντοκρατίας;

Καλά θα κάνει η επίσημη εφημερίδα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να ζητήσει συγγνώμη.

Η υποστήριξη μας στους δήθεν αριστερούς και δήθεν απελευθερωμένους δεν κρατάει για πάντα, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλεον τον μοναδικό πολιτικό χώρο που να μπορεί να εκπροσωπήσει, ουσιαστικά, την ομοφυλοφιλική - λεσβιακή - αμφισεξουαλική - τρανσεξουαλική κοινότητα.