Μια ιστορία για έναν αδιάφορο τύπο μπροστά στον Iό hiv

 Ήταν 18, 15 χρόνια πριν, πάνω στις καύλες του.

Τα 'φτιαξε με έναν από τους πιο δημοφιλής γκόμενους στο χώρο, ήταν όμως φορέας αλλά πολύ υπεύθυνο άτομο.

Δεν τον άφησε ποτέ να κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη, ενώ λάμβανε κανονικά την καθημερινή του αγωγή κι έτσι το Ιικό Φορτίο του ήταν χαμηλό. Σήμερα θα λέγαμε "Μη Ανιχνεύσιμο", το οποίο σημαίνει πως ο ασθενής έχει μεν διαγνωσθεί οροθετικός, αλλά με την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική αγωγή δεν διατρέχει κίνδυνο και δεν επηρεάζεται πια κανένας τομέας της ζωής του.

Μια μέρα όμως είχαν ατύχημα!

Ο φορέας μετέφερε το αγόρι του, την ίδια στιγμή, στο πιο κοντινό νοσοκομείο. Εκεί ακολούθησαν τα βήματα που έπρεπε. 

Έκανε το τέστ, ακολούθησε την αγωγή που ονομάζεται "pep" (Post Exposure Prophylaxis)

Επανέλαβε το τεστ, όπως ακριβώς φανταζόταν, τελικα δεν είχε κολλήσει τίποτα.

Θεώρησε όμως το εαυτό του άτρωτο, συνέχισε την ερωτική του ζωή χωρίς προφυλάξεις...Μετά από 5 περίπου χρόνια ξέφρενης ερωτικής απόλαυσης, ανακάλυψε επιτέλους πως πέτυχε να εξελιχθεί κι ο ίδιος σε φορέα.
Έπαθε κατάθλιψη. Όταν συνήλθε δεν είχε μείνει με αρκετά χρήματα για να βγάλει το χρόνο. Η οικογένεια του τον απέρριψε. Άρχισε να κλέβει για να επιβιώσει. Δεν τον έπιασαν ποτέ. Ξεκίνησε να βλέπει ψυχολόγο, η οικογένεια του τον δέχτηκε πίσω.

Ευτυχώς τώρα πια έχει βρει το δρόμο του, εργάζεται στο Βέλγιο, ακολουθώντας την δωρεάν αγωγή που του παρέχεται και πλέον συνεχίζει τις ερωτικές του περιπέτειες πιο μυαλωμένος, συμβουλεύοντας μάλιστα όσο μπορεί τους νεότερους.

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΣΈΙΧΑ ΠΡΩΤΑ!

Έτσι μου ΄λεγε ο πατέρας μου, θεωρώντας πως κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα μετανιώσω που δεν διάβαζα στο σχολείο και που δεν ήμουνα ποτέ καλός μαθητής. Όντως το μετάνιωσα, αλλά βρήκα χρόνο για εξωσχολικά βιβλία που μου άρεσαν περισσότερο. Είχα λοιπόν τα περιθώρια να γεμίσω τα κενά που είχα ανοίξει. Να προλάβω μεγαλώνοντας κι εγώ να βάλω λίγο παραπάνω μυαλό με τη σειρά μου, ώστε σήμερα να ψάχνομαι και να διακινδυνεύω τη ζωή μου πολύ λιγότερο, από όσο αν συνέχιζα το ίδιο τροπάρι, της άρνησης, της πλάκας, της αδιαφορίας.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που τους περνάς για έξυπνους και σοβαρούς αλλά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΟΥ HIV ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, Τo AIDS δηλαδή την καταστροφή του ανοσοποιητικού συστήματος...ανήμπορος ο οργανισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος, όπως ένα απλό κρύωμα, γιαυτό ακριβώς χρειάζεται η απαραίτητη θωράκιση του μέσα από την αγωγή, που μπορεί να περιλαμβάνει ένα χάπι την ημέρα...με τη δράση των ακτιβιστών και την πάροδο του χρόνου οι φαρμακοβιομηχανίες ανέπτυξαν μη τοξικά κοκτέιλ φαρμάκων προσφέροντας στους οροΘετικούς (hiv+) μεγαλύτερη διάρκεια και καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η αγωγή ελαττώνει ή κι εξαφανίζει τις πιθανότητες μετάδοσης της ασθένειας στο σύντροφο μας είναι δεν είναι οροΑρνητικός (hiv-)...
Ένας άνθρωπος πρέπει να εξετάζεται κάθε 3 ή 6 μήνες, κυρίως τώρα που έχει εφευρεθεί το εύκολο και γρήγορο τέστ σάλιου, αν δεν το κάνει, υπάρχει πραγματική πιθανότητα να κολλήσει από κάποιον ο οποίος επίσης δεν γνωρίζει πως είναι οροθετικός και δεν βρίσκεται σε αγωγή...
 

Η αγωγή παρέχεται δωρεάν στους ασθενείς από το ίδιο το κράτος...
Δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα, υπάρχει πιθανότητα, αν δεν έχει ήδη συμβεί, λόγω περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες (αφού έτσι το θέλουν Μνημόνιο-ΔΝΤ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ) να πάψουν να παρέχονται δωρεάν τα φάρμακα. Όπως ακριβώς κόβονται και τα επιδόματα στους ανάπηρους, έτσι θα κοπούν και τα επιδόματα στους φορείς του HIV που σημαίνει ότι εκτός από το κοινωνικό στίγμα που τους στοιχειώνει, αλλά και τον διπλάσιο φόβο της απόλυσης, όπως συνέβη πρόπερσι σε οροθετικό εργαζόμενο ιδιωτικής εταιρίας στην Αθήνα, κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, να έρθουν αντιμέτωποι και με την ανεργία αλλά και την ανικανότητα να λαμβάνουν την καθημερινή τους αγωγή, που ακόμα κοστίζει ακριβά.

Ας πάρουμε παράδειγμα από τους Αμερικανούς ακτιβιστές που ίδρυσαν πριν 20 χρόνια την ACT UP και ας παλέψουμε με όποιον τρόπο μπορούμε ώστε να παραμείνει το Κοινωνικό Κράτος στη θέση του.
Γιατί πρέπει να εξαρτόμαστε ακόμη από ξένες ιδιωτικές φαρμακοβιομηχανίες όταν μπορούμε να παράξουμε αντίγραφα -γενόσημα όπως η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής από το 2001 και μάλιστα όταν έχουμε σύγχρονες εγκαταστάσεις όπως το Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Επιστημών Αλέξανδρος Φλέμινγκ;