Η διαφορά των αριστοκρατών απ΄τους νεόπλουτους

Kάποτε υπήρχαν αριστοκράτες πλούσιοι, νοιάζονταν για τους υποικόους τους, μπορεί να πετούσαν τα κέρματα στο πάτομα, κι ο υπηρέτης να τα μάζευε σκορπισμένα, αλλά τουλάχιστον έριχναν λίρες χρυσές κι όχι πενταροδεκάρες. Ήταν όντως πολύ πλούσιοι, που δεν άντεχαν τους απλά πλούσιους τριγύρω τους! Εκεί υπήρχε μια ταξική διαφορά, οι πολύ πλούσιοι αριστοκράτες μάζευαν κόσμο γύρω τους, έφτιαχναν την μικρή τους αυτοκρατορία, ήξεραν πως τα χρήματα ήταν το μέσον όχι αυτοσκοπός, ήξεραν πως δεν μπορούσαν να τα διατηρήσουν χωρίς ανθρωπιά και συμμαχίες, μάλωναν τα παιδιά τους, έστηναν τεράστιες βιβλιοθήκες και συνέλεγαν έργα τέχνης, στο τέλος έκαναν και τρέλες ίσως να ερωτεύονταν την λαϊκιά υπηρέτρια και να τα τσούγκριζαν ίσως με την συντηρητική τους οικογένεια, παρατούσαν τα πλούτη για τον έρωτα. Οι νεόπλουτοι πάλι, οι απλώς πλούσιοι έδιωχναν κόσμο, έτρωγαν κόσμο, ήταν άπληστοι κι αμόρφωτοι, δεν τους ένοιαζε ποτέ αν είχαν στόματα να θρέψουν, αν είχανε μικρές κοινωνίες κι ομάδες εξαρτημένες από αυτούς να συντηρήσουν, να προστατεύσουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν τελικά και οι ίδιοι και να συντηρούν το μύθο τους! Ενδιαφέρονταν για βαλκάνιες ξανθές, ποτέ δεν μάλωναν τα παιδιά τους, έμπλεκαν σε ίντριγκες, αγόραζαν χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς ικανοποιούν, δεν είχανε ποτέ τους έμπειρα μάτια να ξεχωρίσουν τον πραγματικό χρυσό από τον κάλπικο. Στο τέλος κατέρρεαν τα όνειρα τους, αφήνονταν μες στη μιζέρια, την ανασφάλεια, την εκμετάλλευση που είχαν δεθχεί και θα πεθαίναν μόνοι και ξεχασμένοι....τα παιδιά τους θα γίνονταν αλκοολικοί και θα τα τρώγαν όλα.
Σπάνια ο παππούς που έφτιαχνε ένα μπακάλικο, θα έβρισκε γιό να το κάνει παντοπωλείο και εγγονό να το μετατρέψει σε σουπερ μάρκετ... Οι ομάδες είναι ζωτικής σημασίας για την κοινωνία μας, σε κάθε τάξη και ομάδα, ο ατομικισμός δεν είναι. Όποιος σπάει τον καθρέφτη με το είδωλο του, θα τον κυνηγάει στα αλήθεια για χρόνια η γρουσουζιά. Ξεχνάει δηλαδή ή αποφεύγει να αποδεχτεί και να αντιμετωπίσει το ποιός είναι...η ύπαρξη του ύστερα θα θυμίζει μια ακόμα σκιά...