Η αριστερά της «αισθητικής»

από -Αντιστροφή Προοπτικής-

Παραθέτω δύο σημεία από το άρθρο του Παναγιώτη Σ. Παπαδόπουλου στην Αυγή.

"Βρίσκω εξαιρετική την ταινία του Κούτρα Στρέλλα όχι για το σενάριό της, αλλά γιατί περιγράφει τους τραβεστί ως έναν κόσμο χωρίς αισθητική, χωρίς ωραίο κι άσχημο· το κιτς να αποτελεί το χαρακτηριστικό αυτής της υποκουλτούρας. Ομάδα που αποτελείται, κυρίως, από λαϊκά άτομα, που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η «έκφραση του ωραίου»."[...] "Οι τακτοποιημένες προθήκες δημιουργούσαν μία επίφαση εγκατάστασης και άρα μία επίφαση αισθητικής, όπως αντίστοιχα τα τεύχη από περιοδικά ή αφίσες δημιουργούσαν μία επίφαση αρχείου."

Όταν η "αισθητική" ταυτίζεται με το γούστο, και δη την γενική τάση του γούστου της αστική τάξης, ενώ σε όλους τους άλλους "λαϊκούς" και "περιθωριακούς" αποδίδεται η "έλλειψη αισθητικής" και η "κιτς υποκουλτούρα" - αλήθεια πως γίνεται να λες ότι κάτι δεν έχει αισθητική και μετά να του αποδίδεται συγκεκριμένη αισθητική κατηγορία, αυτή του κιτς; - όταν θεωρείς ότι κάτι για να έχει "αισθητική" πρέπει να έχει τη σύγχρονη δομική εμμονή της εκθεσιακής μπίζνας που λέγεται "εγκατάσταση" (aka installation για τους αριστερούς "κουλτουριάρηδες"), τότε φυσικά μπερδεύεις τη βούρτσα με την π...... Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι ο συντάκτης της άρθρου είναι εμφανώς ομοφοβικός αλλά ότι έχει τόση σχέση με την εργατική τάξη όση και ο Καρβέλας. Αν υπάρχει κάτι βαθύτατα συντηρητικό και ανόητο στην όλη υπόθεση είναι η σχέση της εγχώριας αριστεράς με την "αισθητική". Γιατί για δεκαετίες η αριστερά αποκομμένη από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων κράτησε για τον εαυτό της το ρόλο του μπάτσου των νεοελληνικών αισθητικών κατηγοριών προσπαθώντας να αναμορφώσει και να περιχαρακώσει την παραπαίουσα, λόγο δικτατορίας, αστική αισθητική με δήθεν αριστερό πρόσημο. Η αισθητική που μας πουλάει είναι αισθητισμός. Η επιβολή του γούστου της ανώτερης και μορφωμένης τάξης [της πάντα απαλλαγμένης από την αποκτηνωτική εργασία] πάνω στην εργατική τάξη. Την τάση που αναγκάζεται να πουλά το σώμα της για να ζήσει – άρα δε μπορεί να έχει σχέση με το πνεύμα!. Η "αισθητική" της -εδώ πάνε τα εισαγωγικά- δεν αναρωτιέται γιατί μια κοινωνική κατηγορία έχει μια άλλη εκφραστική επιλογή, ποιες κοινωνικές και εν τέλει παραγωγικές σχέσεις συνδηλώνει ας πούμε η εκφραστική οπτική των τραβεστί. Και δεν αναρωτιέται γιατί δεν αντιλαμβάνεται την αισθητική ως εκφραστική και εν τέλει φιλοσοφική κατηγορία -που ήταν για το Μαρξ- αλλά σας διαφημιστική/καταναλωτική τάση του γούστου. Έτσι, οι «λαϊκοί δεν έχουν αισθητική» για αυτό πρέπει να εμφανιστεί ένας Θεοδωράκης –ως άλλο προμηθέας- να τους φέρει σε επαφή με τη υψηλή ποίηση του Ελύτη και τη συμφωνική μουσική, χώνοντας παράλληλα και λίγο μπουζουκάκι και λίγο Bithikotsi για να μασήσει και ο «λαϊκός» [«λαϊκή ορχήστρα» είναι αντίφαση όπως ακριβώς και «λαϊκή οικονομία» αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο]. Πρέπει ακόμα να έρθει ένας ομοφυλόφιλος ποιητής υψηλού γούστου που θα είναι τόσο υψηλό που δεν θα προδίδει τους «εραστές του» - όπως κάνει η Paola Revenioti – αλλά θα εκφράζεται ανερυθρίαστα το αβυθομέτρητο πάθος του για το Στάλιν!.
Σας φτύνω κατάμουτρα λοιπών ανθρωπάκια της αριστερής διανόησης καθώς είναι σαφές πως αργά η γρήγορα θα βρεθούμε στην αντίπερα όχθη των οδοφραγμάτων.

"η ευπρέπεια είναι αναξιοπρέπεια του λόγου ο οποίος πρέπει να ακουστεί όπως γίνονται τα πράγματα"