Το πρόβλημα με το επίδομα των Οροθετικών

Οι μοντέρνοι ακροδεξιοί καλύπτουν το φασισμό τους με ένα προσωπείο ελιτίστικου λόγου. Αποδέχονται λένε τους gay, αλλά τα εκσυγχρονιστικά τους βήματα συνοδεύονται με υποδόριες ενέσεις ρατσισμού, ενισχύοντας τη βιοεξουσία. Για παράδειγμα, έχουμε δυο μαθητές σε ένα ακριτικό νησί χειμώνα, όπου η δασκάλα τους έχει υποσχεθεί πως θα βάλουν καλοριφέρ στην αίθουσα μόνο εάν φέρουν και οι δύο άριστα.
Φυσικά δεν είναι στο χέρι της δασκάλας η οποία αναζητεί την μεγαλύτερη απόδοση, παρέχοντας ψεύτικα κίνητρα και υποσχέσεις, ούτε στο οικονομικό συμφέρον ενός απρόσωπου μηχανισμού να γράψει άριστα κανένας από τους δύο μαθητές. Εντούτοις οι μαθητές στο τέλος τσακώνονται μεταξύ τους για το "τις πταίει" που ξιλιάζουνε. Ε ας πάνε σε ιδιωτικό μωρέ αδερφάκι μου!

Οι οπαδοί ενός λανθάνοντος Δαρβινισμού λοιπόν κατηγορούσαν τον Βαλλιανάτο σε μια από τις σελίδες τους, πως το παίζει Φιλελεύθερος αλλά κι αυτός όπως όλοι, τα τρώνε από το κράτος και ευθύνονται, που έκαναν αγώνα απόδοσης επιδομάτων σε οροθετικούς ασθενείς.
Σχολιάζοντας το γεγονός πως << οι οροθετικοί παίρνουν επίδομα ανα δίμηνο, γιατί το υδροκέφαλο κράτος επιδοτεί τα ακάποτα γαμήσια τους >>, << ενώ δεν τους αξίζει αφού πλέον η ασθένεια θεωρείται χρόνια >>, από την άλλη << οι κακόμοριοι οι διαβητικοί >> για παράδειγμα << στο πηγάδι κατούρησαν >> και δεν δικαιούνται επίδομα <<για να κάθονται όπως οι άλλοι οι πονηροί >>.

Στην πραγματικότητα βέβαια ο Γρηγόρης έχει δηλώσει πως ένας πλούσιος οροθετικός δεν μπορεί να δικαιούται επίδομα, όταν μάλιστα η φαρμακευτική του αγωγή δίνεται δωρεάν.

Δωρεάν για κατόχους βιβλιαρίου απορίας ή επίσημου ταμείου ασφάλισης, που την ίδια στιγμή η γραφειοκρατία είναι ανυπόφορη, οι ασφαλιστικές ιδιωτικές εταιρίες δεν σε καλύπτουν, ενώ τα ίδια τα νοσοκομεία αρνούνται να χορηγήσουν αγωγή από την αρχή της διάγνωσης.

Φυσικά όλοι αυτοί οι άσχετοι που αρθρώνουν λόγο για πράγματα που ούτε καν φαντάζονται, αφού ανήκουν σε ένα εντελώς αποστειρωμένο περιβάλλον, μπορούν να πουλάνε εθνικοφροσύνη από τον καναπέ τους τζάμπα. Περιττό μάλιστα να τους πληροφορήσουμε πως και οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες που νόσησαν λαμβάνουν επίδομα.

Αγνοούν πως ο HIV δεν εμφανίστηκε από το πουθενά στον αιώνα μας, αλλά αναγνωρίστηκε και ταυτοποιήθηκε αρκετά μετά το ξέσπασμα του '80.
Αγνοούν πως το σεξ κυριαρχεί πάνω στη φύση ολόκληρη και κάθε ιστορική προσπάθεια να περιοριστεί απέτυχε.
Αγνοούν πως οι ασθένειες αυτές είναι αποτέλεσμα της δεκαετίας του '60, όταν ξεσάλωναν οι Χίπιδες νεαροί τότε γονείς τους.
Αγνοούν πως στην Αφρική κυριάρχησε η μετάδοση ανάμεσα στους ετεροφυλόφιλους και όχι στις ομάδες υψηλού κινδύνου.
Αγνοούν τον πανικό που επικράτησε για δύο δεκαετίες, ενώ ακόμα και σήμερα οι εργοδότες, οι φίλοι και οι γονείς μπορούν να γυρίσουν την πλάτη στον ασθενή, να τον εγκαταλείψουν εντελώς, προκαλώντας του μεγαλύτερο σοκ.

Ο λόγος που αρχικά δόθηκαν επιδόματα δεν ήταν απλά το στίγμα, όπου καταδικάζονταν οι οροθετικοί σε αιώνια ανεργία, αλλά το ότι η δημόσια μέριμνα και περίθαλψη αδιαφορούσε, δεν προλάβαινε τις εξελίξεις ή ήταν ανίκανη, η ανεπάρκεια των ίδιων των ιατρών άλλωστε βγάζει μάτι στην περιφέρεια σήμερα. Έτσι λοιπόν πολλοί που ασθενούσαν έχαναν σημαντική σωματική δύναμη, πέρα από το τεράστιο ψυχικό τραύμα που τους προκαλούνταν. Η ατροφία ήταν μόνο μια από τις παρενέργειες.

Οι επιπλοκές των φαρμάκων ως το 2005 ήταν πολύ μεγαλύτερες από σήμερα, που η ασθένεια είναι ελέγξιμη και το χάπι ίσως να προκαλεί υπνηλία ή κάποια αλλεργία. Ακόμα και σήμερα όμως πεθαίνουν άνθρωποι άνω των 50, παρά την αγωγή, το σώμα τους είχε δεχτεί τόσους χημικούς πειραματισμούς που κάποια στιγμή δεν αντέχει άλλο.

Αυτά τα άτομα τα χρήματα που λάμβαναν τα επανεπένδυαν στην οικονομία, δεν επρόκειτο για δυσλειτουργικούς ανθρώπους, ανίκανους και ψυχικά, να φροντίσουν τον εαυτό τους, ή να συνεχίσουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Το βοήθημα μπορεί να χρησιμοποιείται από κάποιους για λάθος λόγους, αυτοί όμως θα έπρεπε να εξετάζονται κατά περίπτωση, αλλά και να υπάρχουν οι κατάλληλες δομές για σωστή κατανομή.

Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ασθενείς όπως τους διαβητικούς ή τους καρκινοπαθείς, με τους ασθενείς του HIV/AIDS. Πρώτον γιατί η υγεία θα έπρεπε να είναι δωρεάν και δημόσια για όλους. Ακόμα και οι πιο ακραία οικονομικά Φιλελεύθεροι κατανοούν πως μια πολιτισμένη κοινωνία δεν πετάει τους αρρώστους της, ούτε προσπαθεί να ξεφορτώνεται τους ηλικιωμένους. Δεύτερον γιατί η νόσος του αιώνα είναι κολλητική, γιαυτό και πρέπει να τίθεται υπό έλεγχο, καθώς δεν κάνει διακρίσεις στα θύματά της. Οι ασθενείς χωρίς αγωγή, όχι μόνο καθίστανται μολυσματικοί, αλλά ανά πάσα στιγμή μπορούν να προσβληθούν ακόμα και από το πιο απλό κρύωμα και να πεθάνουν. Φυσικά η λήψη αγωγής προστατεύει και την υγεία του ατόμου, όσο και των συντρόφων του. Με την καθημερινή λήψη ενός χαπιού (μέχρι πριν κάποια χρόνια όμως προωθούνταν ένα τοξικό για το συκώτι κοκτέϊλ χαπιών) το ιικό φορτίο εξαφανίζεται, οπότε δεν μπορεί να μεταδοθεί σε κάποιον άλλο.
Το ψυχολογικό φορτίο όμως παραμένει.

Οι διαβητικοί λαμβάνουν ένα μικρό επίδομα μόνο εάν είναι άνεργοι, όμως τουλάχιστον δεν
στιγματίζονται. Γενικότερα οι πολίτες με αναπηρίες, που έχουν ανάγκη ένα μηνιαίο βοήθημα, ούτε την κατάλληλη δημόσια περίθαλψη λαμβάνουν, ούτε οι ασφαλιστικές εταιρίες τους δέχονται ώστε να εξασφαλίσουν την επιλογή της ιδιωτικής περίθαλψης, ούτε τους δίνονται ίσες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας.
Ακόμα και 2000 ευρώ να βγάζει ένας άνθρωπος το μήνα από μόνος του, ζώντας σε αναπηρικό αμαξίδιο, θα έπρεπε να λαμβάνει επιπλέον επίδομα. Αλλά αν δεν έχουμε βρεθεί σε τέτοια θέση, ούτε τις μετακινήσεις του, ούτε την οικιακή βοήθεια σε περίπτωση αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης, μπορούμε να διανοηθούμε.
Στις εκλογές όμως όλους τους θυμόμαστε και κυρίως την κουτσή Μαρία.

Όπως και να έχει τα χρήματα δεν είναι πολλά, με δυσκολία φτάνουν για να ζήσει ένας άνθρωπος, ας δώσουμε ένα συνηθισμένο παράδειγμα: άτομο διαγνώσκεται θετικό στον ιό, αλλά ζει σε ακριτικό νησί, φυλώντας θερμοπύλες. Χρειάζεται να ταξιδεύει κάθε μήνα για τα φάρμακά του, αλλά είναι άνεργος και δεν του περισσεύουν για εισιτήρια, ξενοδοχεία και φαγητό.  Θα έπρεπε μήπως να τον αφήσουμε να πεθάνει, ή να καεί και να αποτελέσει κίνδυνο για τους υπόλοιπους;