Η σαδιστική τοξικότητα των προτύπων

Δύο μέρες μετά από ένα άρθρο τύπου "γιατί οι γκέϊ άντρες προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα, αλλά μάταια, να κάνουν τη σχέση που ονειρεύονται" (ΟΕΟ;) σε διεθνές gay περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, ο επόμενος τίτλος που ήρθε ήταν σε φάση "δείτε το ζευγάρι πρότυπο από το instagram, που έχει πραγματοποιήσει όλους τους στόχους που θα θέλατε για τον εαυτό σας".

Φυσικά και ο ρομαντισμός έχει χαθεί, ανοίγεις το κινητό σου κι έχεις επιλογές δεκάδες για να περάσεις ανακουφιστικά το βράδυ σου. Αλλά κανένα μέσο δεν μας προσκαλεί να κλείσουμε τα κινητά, να αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε ένα βιβλίο, αλλά και λίγο περισσότερο χρόνο σε έναν άλλο άνθρωπο, χωρίς να πιστεύουμε πως είμαστε καλύτεροί του. Μας καλλιεργούνται πρότυπα ομορφιάς που μας οδηγούν αυτόματα σε αναζήτηση στη βιομηχανία fast food, σε μια επιλογή trendy γκόμενων, που αργότερα βαριόμαστε οικτρά ή αγωνιούμε να κρατήσουμε κοντά μας, μη μπορώντας να κατανοήσει ο ίδιος μας ο εαυτός τι πραγματικά έχει ανάγκη.

Αν οι στόχοι που θέλουμε για την πραγματοποίηση της ιδανικής σχέσης είναι οι κοιλιακοί, μια ακριβοπληρωμένη δουλειά και η εμμονή με την εικόνα μας, δεν χρειάζεται πια να αναρωτιόμαστε γιατί οι περισσότεροι gay άνδρες σήμερα είναι τόσο μα τόσο ρηχοί.

Ποια ήταν άραγε τα πρότυπα ομορφιάς στον άντρα 50 χρόνια πριν; Πόσο γυμνασμένος ήταν ο λόρδος Βύρων; Ροκσταρ της εποχής του, έγραφε ποίηση και δοξάστηκε για αυτό. Δεν ξέρουμε αν ήταν μπρατσαράς, ή αν προτιμούσε τέτοιους, το γλυκό του πρόσωπο και το καλό του γούστο στα ρούχα, δεν ήταν τα μόνα που τον ξεχώριζαν όμως. Εκείνος αγάπησε την Ελλάδα, αφιερώθηκε στις ιδέες του, οι ερωτικές απολαύσεις έρχονταν ως ανταπόδοση των κόπων του σε εντελώς άλλα θέματα. Σήμερα δυστυχώς μάλλον θα έβγαζε σέλφι και θα έκανε κοινοποίηση τοποθεσίας σε Λονδίνο και Μεσολόγγι, ή θα υπέφερε από κατάθλιψη και θα περνούσε ώρες σε κάποια σοφίτα.
Το 1970 όπως και το 1980 το ίδιο πράγμα λέγεται πως συνέβαινε με τη gay κοινότητα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ματαιοδοξία μας.
Είναι όμως γενετήσια ή επίκτητη;

Τα μέσα ενημέρωσης για να προσελκύσουν κλικαρίσματα αναγκάζονται να προσφέρουν γυμνό. Το πορνό ποτέ δεν πεθαίνει.
Διαιωνίζοντας όμως τοξικά πρότυπα ζωής που προκαλούν μιζέρια σε έναν στους τρεις άντρες. Το μόνο θετικό από αυτή την καλλιέργεια συγκεκριμένων προτύπων ομορφιάς είναι πως η ασχήμια φετιχοποιείται, έτσι γυρνάει ο τροχός.
16 χρόνια σχέσης, μιας νορμάλ ζωής, αλλά κανένα άρθρο δεν θα φιλοξενήσει την ιστορία δύο καθημερινών ανθρώπων, που δεν σκέφτονται να απαθανατίζουν τη ζωή τους καθημερινά, διαφημίζοντας μάρκες ρούχων.
Γιατί αλήθεια αποτελούν παράδειγμα άτομα που ντύνονται κυριλέ, γεμίζοντας τις μέρες τους ποζάροντας για την τέλεια φωτο στο instagram;

Η κουλτούρα αυτή του lifestyle όπως διαμορφώνεται προβάλλει ως απόλυτα είδωλα ανθρώπους "στη τρίχα", αρρενωπούς καριερίστες και με λεφτά, που παραδόξως τα προλαβαίνουν όλα, κάνοντας τον αναγνώστη να αισθάνεται πως δεν χωράει πουθενά.
"Κοίτα πόσο αψεγάδιαστοι είμαστε, δεν έχουμε προβλήματα στην υπέροχη ζωή μας, όλα είναι τέλεια, πρέπει να μας μοιάσεις!"

Είναι διαφορετικό να θαυμάζουμε τα ωραία σώματα, διαφορετικό να ακούμε χοντρούς να επιτίθενται σε λεπτούς ως προνομιούχους κι εντελώς διαφορετικό να φτάνουν σε σημείο οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι να διαφημίζουν ως ιδανικό μια αντιγραφή και σμίκρυνση της showbizz των 00s και των 90s.
Μέσω των σόσιαλ μήντια διαμορφώνουμε έναν κύκλο εσωτερικών διασήμων, με 3000 likes σε φωτογραφίες που διαφημίζεται το "απόλυτο σικ black look". Επιβραβεύουμε μηχανικά, μια εικόνα δύο αγνώστων που (αυτο)παρουσιάζονται ως πολύ πετυχημένοι και κοκέτηδες. Η διάρκεια  των περισσότερων εικόνων κρατά όσο η διαδικασία του δαχτύλου να κυλίσει προς τα κάτω, μέχρι την επόμενη φωτογραφία.
Αυτό είναι άραγε το πετυχημένο πρότυπο σχέσης δύο αντρών; Η προβολή ενός ζευγαριού που πληρώνεται για να δίνει την αίσθηση πως έχει τα πάντα, δημιουργώντας σε πιο αδύναμους χαρακτήρες ανασφάλεια και στους πιο ηλίθιους εγκέφαλους την αίσθηση πως ευτυχία θα πει αυτό που αντικρίζουν κι απολαμβάνουν για μερικά δευτερόλεπτα; Όταν μάλιστα μπορεί στην πραγματικότητα να μην υπάρχει ίχνος συντροφικότητας;

Φυσικά και τα πρότυπα ομορφιάς που κυριαρχούν είναι εξιδανικευμένα, για να γίνουν οι κοιλιακοί θέλει δουλειά πολύ και είναι λογικό να επιβραβεύονται όσοι σπαταλούν ατέλειωτες ώρες διαμόρφωσης των μυών τους, για να απολαμβάνουμε εμείς οφθαλμόλουτρα, αφρίζοντας.