Η τοξικότητα της αρρενωποσύνης

Ο φεμινισμός όταν δεν χρησιμοποιείται από ιδεοληπτικές μισανδρίστριες, που θαρρούν πως η μητριαρχία θα ήταν καλύτερη, ή άντρες που τον εκφράζουν με απώτερο σκοπό να γίνονται αρεστοί, εναλλακτικοί και να ρίχνουν γκόμενες, είναι καλό πράμα.
Βοηθάει τα αγόρια να αισθάνονται λιγότερο κόμπλεξ, λιγότερο άγχος να αποδεικνύουν με τεχνικό τρόπο την αρρενωπότητά τους, που αν και στο σεξ είναι ελκυστική, σίγουρα ευνουχίζει το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό που είναι τόσο απαραίτητος, ειδικά γιαυτούς που έχουν δυνατές προσωπικότητες και δεν τις παριστάνουν.
Η εξαναγκασμένη αρρενωπότητα λοιπόν είναι τοξική, ξεκινά από τον διαχωρισμό των ροζ και μπλε ρούχων στα μωρά. Την ίδια στιγμή επιτρέπει στις γυναίκες να επαναπαύονται <<τι άντρας είσαι αν δεν ξέρεις να φτιάξεις καζανάκι;>>.
Επιπλέον είναι πιθανό οι άνδρες, που μπορεί να καταλήξουν ως και την αυτοκτονία, να μην ζητήσουν βοήθεια για ψυχολογικά προβλήματα, εξαιτίας της επικρατούσας άποψης πως αποτελούν το ισχυρό φύλο. άρα δεν δικαιούνται ευαισθησίας.

Η αποκάλυψη της θηλυκής μας πλευράς δεν κοστίζει, ενώ θα προσφέρει στην κοινωνία των ανδρών σοβαρά πλεονεκτήματα. Οι λευκοί άνδρες ακόμα περισσότερο, είναι καταδικασμένοι να θεωρούνται προνομιούχοι και οι ισχυρότεροι.Τι γίνεται όμως όταν η κοινωνία δεν φαντάζεται καν πως ένας άνδρας κακοποιείται από τη μάνα του, την αδερφή του, πως μπορεί να εξαναγκαστεί σε σεξουαλική συνέρευση παρά τη θέλησή του, όχι μόνο να υποστεί δηλαδή βιασμό από άλλον άνδρα, αλλά παρενόχληση από μια ισχυρότερη ή χειριστική γυναίκα, συγγενή ή αφεντικίνα;

Τι γίνεται με τις μητέρες που μπορεί να είναι σκατοχαρακτήρες, αλλά τα δικαστήρια επιμένουν να τους προσφέρουν την κηδεμονία, αν και τα παιδιά με τον πατέρα τους θα μεγάλωναν καλύτερα;

Οι άνδρες εξαναγκάζονται να γίνονται οι άντρες του σπιτιού, οι προστάτες και ποτέ αυτοί που αναζητούν την προστασία, γιατί μάλιστα δεν τη δικαιούνται. Πως όμως η τόση σκληρότητα μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη τη ψυχολογία ενός άνδρα;

Η εκπαίδευση ενός νεαρού ατόμου σε ένα άκαμπτο δογματικό πλαίσιο καλλιεργεί αισθήματα ντροπής για φυσιολογικές βιολογικές τάσεις του, οδηγώντας το σε εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Επομένως, αυτά τα άτομα είτε καταλήγουν να ζουν "διπλές" ζωές, είτε καταπιέζουν μέρη του "εγώ" τους και προβάλλουν τις ενοχές σε άλλα άτομα, θεωρώντας τα "αμαρτωλά".
Αυτό το ετεροκανονιστικό πρότυπο σύμφωνα με το οποίο ο σωστός και άξιος σεβασμού gay είναι αυτός που επιτελεί την έμφυλη ταυτότητά του, ευθυγραμμιζόμενος με τις επιταγές του κοινωνικού του φύλου. Πρόκειται για αυτή την κομφορμιστική αντίληψη που ωθεί βλαμμένους στα gay dating chats να γράφουν φράσεις όπως "μακριά οι αδερφές", "άντρας για άντρα", "να είσαι άντρας στην ψυχή" και τέτοια φληναφήματα που εννοιολογούν τον ανδρισμό ουσιοκρατικά.
Αυτού του είδους οι gay άνδρες περιορίζουν το χιούμορ τους, φοβούμενοι πως τα καλιαρντά θα μειώσουν την αξιοπρέπειά τους.
Τι κρίμα που αγνοούν πως ο Τσιτσάνης, οι ρεμπέτες και όλος ο υπόκοσμος, μιλούσαν άπταιστα την Καλιαρντή.
Αυτοί δυστυχώς όμως έζησαν σε μια άλλη εποχή, μιας χαμένης αλλά σίγουρα πιο αυθεντικής, πιο απελευθερωτικά αμαρτωλής Ελλάδας, με νόμους άγραφους και όχι σύμφωνα συμβίωσης, με σκληρότητα που επέτρεπε στον άντρα να δακρίζει, να κάνει καυγάδες για το αγόρι, το θηλυπρεπές, που αγαπούσε.