Κάτι συμβαίνει...Νοιώθω την ανάσα της σοφής καμήλας στο σβέρκο μου, πολύχρωμα φωτάκια στα μπαλκόνια των αστών, χυδαίοι Αι Βασίληδες με χαιρετάνε πονηρά, ένα μελομακάρονο πασχίζει να μου αποσπάσει τη προσοχή, πανικόβλητος κόσμος ψωνίζει άχρηστα δώρα, μια υπέροχη κόκκινη φόρμα αναστενάζει σε μια σακούλα στο κρεβάτι μου, οι μητέρες κανακεύουν όλα τα τσουκάλια να είναι έτοιμα για τις παραμονές, ώ ναι, ήρθαν τα Χριστούγεννα!
Και όσο και να θέλω να το παίξω σκληρός και δήθεν, το μικρό παιδί μέσα μου επαναστατεί και τραβάει το αυτί της ψυχής μου, για να με φέρει στα συγκαλά μου. Χαζογελώ και υποχωρώ, εντάξει, κάνε ότι θες του ψιθυρίζω στο αυτί, μη τυχόν και μ' ακούσει κανένας άλλος, είναι οι μέρες σου, enjoy!
Πέφτω σε νάρκη λοιπόν και αφήνω το παιδί να κάνει κουμάντο, ε, θέλω και εγώ τις διακοπές μου, τι κακό μπορεί να κάνει; Το πολύ πολύ να λερώσει με νερομπογιές τους τοίχους της ανασφάλειας μου. Κουτό παιδί! Τι έκανες εκεί, έλα να σου δώσω ένα φιλί...
Λαγοκοιμάμαι ήσυχος και στα ρουθούνια μου χορεύουν γλυκιές μυρωδιές από γλυκά περασμένων χρόνων, το παιδί έχυσε κάτω μπόλικη άχνη ζάχαρη και ζωγραφίζει με τα δάχτυλα του τη χαρά. Ανασηκώνομαι, μπα για δες πως είναι η χαρά ζωγραφισμένη! Δε ματάδα κάτι πιο όμορφο! Μπράβο αστέρι μου! Έλα να σε κάνω και μια αγκαλιά!
Το παιδί κουρνιάζει στην αγκαλιά μου και περνά το χεράκι του πίσω από το λαιμό μου, κολλάει το κεφαλάκι του στο στέρνο μου και κοιμάται γλυκά. Αισθάνομαι τη καρδούλα του να ανασαίνει και να συγχρονίζεται με τη δική μου, τι καλά! τι ωραία, τι ευτυχία...
Κοιμόμαστε και οι δύο και έξω ο κόσμος σε φρενίτιδα γιορταστική, ο απόηχος ενός τριγώνου που χτυπούσε χαρωπά μας νανουρίζει και μας ρίχνει σε ύπνο βαθύ. Δε θέλω τίποτα άλλο, ας κοιμηθώ για πάντα έτσι...
Καλά σας Χριστούγεννα!
Κώστας ο Παρείσακτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος...