ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΤΕ ΤΟΝ De Sade ΣΑΣ ΣΤΟ ΠΑΝΩ ΡΑΦΙ

ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΤΕ ΤΟΝ ΝΤΕ ΣΑΝΤ ΣΑΣ ΣΤΟ ΠΑΝΩ ΡΑΦΙ

  08.01.2013

Της Βρασίδας

Τα φώτα είχαν σβήσει όλοι είχαν πάει για ύπνο, τ' αδέρφια, οι μπαμπάδες, οι μανάδες, όλοι θα βρίσκονταν κιόλας στο τρίτο όνειρο. Όλοι εκτός από 'μένα που με το ζόρι κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά και χάζευα τις ηλίθιες ειδήσεις σε επανάληψη στην ΕΡΤ3 και διαφημίσεις και τελεμάρκετινγκ και όλα αυτά τα σκατά μέχρι να πάει δυόμιση η ώρα το ξημέρωμα.

«Μα γιατί παιδάκι μου», θα ρωτούσε κάποιος αφελής.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΑΝΙΩΔΩΣ ΕΡΤ3 ΜΕΣ' ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ.

Είναι πραγματικά άξιο απορίας. Για οποιονδήποτε άλλον ΕΚΤΟΣ από τους ομοφυλόφιλους εφήβους της μετα-μιλένιουμ εποχής.

Εκείνα τα παιδιά που ψάχνανε τα εβδομαδιαία προγράμματα της τηλεόρασης κάθε κυριακή, ένα ένα με τη σειρά για να σημειώσουν τις τυχόν ταινίες με τις έστω και αμφί αναφορές ακόμα κι αν αυτές προέρχονταν από τους εκάστοτε δευτεραγωνιστές, την εποχή που το ίντερνετ ήταν πιο πολύ εργαλείο των μπαμπάδων και ο υπολογιστής στο σπίτι ήταν για εργασία κι όχι για πασιέντζες και μέημ32.

Ταινίες που έπαιζαν σίγουρα μετά τα μεσάνυχτα, τις ειδήσεις και τις εμπορικές υποχρεώσεις του καναλιού, σαν αναγκαίο κακό, το αναπόφευκτο, ντροπιαστικό κομμάτι της ροής που δεν επιτρέπεται να διαταράσσει τα ήσυχα οικογενειακά βράδυα των νοικοκυραίων και προκαλεί στα «ανώμαλα», ιν δε κλόζετ φυσικά ακόμα, παιδιά τους σύνδρομα βαμπίρ – άσπρο δέρμα, κόκκινα μάτια και φωτοευαισθησία αφού τους στερεί τον ύπνο – περιστασιακούς καυγάδες αν πιαστούν επ' αυτοφόρω και κάμποσες απουσίες πρώτων ωρών – ψυχή τε σίγουρα και ενίοτε και σώματι.

Δε λέω είχε την πλάκα του κι είναι ένα βίωμα, ένα χαρακτηριστικό μιας γενιάς κι ενός κοινωνικού συνόλου, αλλά δε μπορώ, αγάπη μου, να σταματήσω να σκέφτομαι πώς θα 'χε εξελιχθεί αυτή η γκρούπα μας, η τάχα μου ελευθεριακιά αν όλη αυτή η ψευτοσύγχιση απαγορευμένων θεαμάτων, εξοστρακισμένων στη νυχτερινή ζώνη άρα ακατάλληλων «γιατί θα τυφλωθείς», έλειπε απ' τις σάπιες τις προκαταλήψεις μας και δεν ήταν τυπωμένη στο πετσί μας όπως είναι πολλά απ' αυτά που προσπαθούμε να καταδικάσουμε και να απαλείψουμε αυτοί που τουλάχιστον προσπαθούμε να σκεφτόμαστε, έτσι λιγάκι για αλλαγή.

Πώς θα 'ταν αν στο δημοτικό, αντί για τη μαλακία το πλανητάριο και τις ηλίθιες παραστάσεις της Ρουγγέρη και των εκάστοτε τζόβενων, μας πήγαιναν να δούμε τον Μπίλυ Έλλιοτ, ή αντί για το λαογραφικό μουσείο της Άνω Γερακοφωλιάς μας πήγαιναν σε κάνα σύγχρονο έργο (και ναι! Η Ελλάδα κατά καιρούς φιλοξενεί εκθέσεις σύγχρονης τέχνης σημαντικών καλλιτεχνών, καρντάσια μου παραπονιάρικα) κι ας μην ήξεραν να το εξηγήσουν, θα μαθαίναμε για την υποκειμενικότητα της άποψης, για την ψυχανάλυση της Τέχνης και τα ιδεώδη της, για τη φιλοσοφία της και γιατί όχι για τις αισθητικές προσεγγίσεις της από τον Πλάτωνα και τα άλλα σεξ τόυζ των δασκάλων και καθηγητάδων. Κι άλλα τόσα ωραία πράγματα.

Κι αν αντί για τις μαλακίες με τα κοκορέτσια και τον Θανάση Διάκο, αν θέλανε σώνει και ντε την ίντριγκα και το μελό δηλαδή, μας μάθαιναν για τα χανούμια που τσιμπούσαν οι πασάδες και τα ευνούχιζαν κι εκείνα κρατούσανε την πίκρα τους για χρόνια κι ύστερα αν δεν αντέχανε αυτοκτονούσανε ή άμα ήτανε ακόμα παληκάρια πέρνανε και τον σούγκαρ-ντάντυ  τους μαζί στον τάφο, με αρσενικό (sic!).

Γιατί στην παγκόσμια ιστορία και τέχνη, και σόρυ αν σας το χαλάω, δεν παρελαύνουν μόνοι γκέυ ο Καβάφης κι ο Τσαϊκόφσκι αλλά χίλιες μύριες άλλες προσωπικότητες, τσόλια ή μη, για να μην αναφέρουμε και τους περιστασιακά ομοφυλόφιλους, τους ελευθεριακούς, τους κρυφούς (ώ αυτοί γεμίζουν τον Καναδά) και ούτω καθ'εξής. 

Κονκλούζιον και τελειώνω: Αν θέλετε λοιπόν τα δικά σας τα παιδιά να είναι ελεύθεροι άνθρωποι και όχι περίεργοι και γεμάτοι κόμπλεξ, σαν εμένα πχ, αφήστε τα λογισμικά αλίευσης κακόβουλων ιστοτόπων και τα εργαλεία γονικού ελέγχου στις πλάσμα σας και ελευθερώστε την πληροφορία, αφήστε τα παιδιά σας να ανασάνουν σαν άνθρωποι αυτόνομοι κι ας βλέπουν και τσόντες με βουβάλια, την παιδεία δεν την περνάς με κρυφές απαγορεύσεις και ψυχολογικό πόλεμο αλλά με ανοιχτόμυαλες κουβέντες σαν ίσος προς ίσο. Ας έχει σεξ η ταινία, πηγαίνετε μαζί στον κινηματογράφο, συζητήστε το, μην κρύβετε τον Ταχτσή σας, τον Μπουκόφσκι και τον Ντε Σαντ στο πάνω ράφι γιατί, το εγγυώμαι, θα τους βρουν αυτοί οι κοντύτεροι από εσάς ίδιοι μ' εσάς άνθρωποι που έχετε μέσα στο σπίτι και θα τους διαβάσουν κι άμα είναι και αρχή για τις ορμόνες τους θα τους χρησιμοποιήσουν κι όπως τους αξίζει και μετά θ' αναρωτιέστε τι σκατά είχατε στα χέρια σας όταν διαβάζατε κι αφήσατε λεκέδες.

Γκέγκε;

Παρακάτω 3 από τις εξοστρακισμένες ταινίες που έχω γραμμένες σε βιντεοκασέτες και φιλάω σαν κόρη οφθαλμού:

1/ All Over Me, 1997

Εδώ έμαθα κι αγάπησα την Alison Folland, συστήθηκα χωρίς να το ξέρω στη Leisha Hailey, μυήθηκα στη μαγεία της Patti Smith κι ανακάλυψα αυτές αγωνιώντας πάνω απ' τα μισοκομμένα κρέντιντς.

2/ Gia, 1998

Φυσικά κυνηγούσα την Αντζελίνα σαν το Άγιο Δισκοπότηρο και πάντα ήμουν ο ιππότης της, αλλά ειδικά αυτή την κατά τα άλλα μέτρια τηλε-ταινία θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί εδώ έμαθα για τη γρήγορη ζωή της Gia Carangi, τη μόδα, το AIDS, την ανθρωποφαγία και πολλά άλλα, αλλά κυρίως γιατί βλέποντας και ξαναβλέποντας αυτό το φίλμ (τόσο που η συγκεκριμένη κασέτα έχει χαλάσει) ωρίμασα και αποφάσισα ότι τελικά δε μ' αρέσει τόσο η Τζία, όσο η Λίντα την οποία παίζει με απόλυτη επιτυχία η απόλυτα ερωτεύσιμη και γλυκύτατη Elizabeth Mitchell.

3/Femme Fatale, 2002

Την ταινία αυτή καταδίκασαν σε εξοστρακισμό οι πρώτες σεκάνς της καθ' ότι αν λέγαμε σ' ένα δεκατριάχρονο σήμερα ότι δε μπορεί να τη δει επειδή «περιέχει σκηνές σεξ» θα γελούσε μες τα μούτρα μας. Όπως και να 'χει η Rebecca Romjin, πρώην κυρία Stamos, προσφέρει το ιδανικό τρίπτυχο που πρέπει να σέβεται μια ταινία δράσης με γυναίκα πρωταγωνίστρια:

όπλα

κάτι για κλέψιμο ή/και ζόμπι

σεξ με όλους ανεξαιρέτως.

Ε, αυτή η ταινία τα 'χει όλα! Εκτός απ' τα ζόμπι. Αλλά παίζει η RieRasmussen οπότε είναι σα να 'χει ζόμπι...