5 Μουσουλμανικές χώρες που δεν επιβάλλεται θανατική ποινή στους gay

Η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό  μας είναι γνωστή για την εβραιοφοβία της από τη μια και ισλαμολαγνία από την άλλη, οι οποίες δικαιολογούνται από τον γενικευμένο αντιδυτικισμό που επικρατεί στο χώρο της Αριστεράς. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ιστοσελίδα διαστρεβλώνει την αλήθεια, κοροϊδεύοντας τους αναγνώστες της, καθοδηγώντας τους σε τεχνητά και θολωμένα συμπεράσματα για την πραγματικότητα που βιώνουν οι ΛΟΑΤ πολίτες στις ισλαμικές χώρες.

Αυτή τη φορά θεώρησαν σωστό να μεταφράσουν κείμενο από ένα site στο οποίο μονάχα δύο άρθρα έχουν ανέβει, το δεύτερο αφορά όλες κι όλες πέντε διάσημες αράβισσες που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των λοατ.

Το μεταφρασμένο άρθρο <<πέντε μουσουλμανικές χώρες που το να είσαι gay είναι νόμιμο>> που ουσιαστικά αναφέρεται στις 5, από τις 23 (που κατηγορούν το Ισραήλ για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων), στις οποίες ο νόμος δεν ορίζει θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους.

Αν και η 'Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό' ανήκει στην ίδια συνομοταξία με όσους κατηγορούν σήμερα τις ΗΠΑ και την πρεσβεία στη χώρα μας που υποστήριξε ενεργά το Athens Pride, ή το κράτος του Ισραήλ για το πως "εκμεταλλεύεται" τα ΛΟΑΤ δικαιώματα που έχει παραχωρήσει εδώ και καιρό "ξεπλένοντας" την εικόνα του, αποτελώντας βέβαια και το μοναδικό κοσμικό κράτος της μέσης ανατολής, κάνουν ακριβώς το ίδιο γιατί αφενός δεν μπορούν αλλιώς μιας που οι gay είμαστε αναγκαίοι, αφετέρου γιατί το ιδεολογικό μίσος που νομίζουν πως μοιράζονται με το πολιτικό Ισλάμ απέναντι στην καπιταλιστική δύση, τους αναγκάζει να ψάχνουν τρόπους να ξεγελάσουν το γεγονός πως η κακή δύση έχει πλέον παραχωρήσει αυτά τα δικαιώματα στους ΛΟΑΤ με τους συμμάχους τους να παραμένουν καθυστερημένοι εντελώς.

To Kυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών μάλιστα ανέβασε στον τοίχο του fb το άρθρο με σχόλιο <<ποιος είναι ο καθυστερημένος είπαμε;>> θεωρώντας πως έτσι θα βάλει τα γυαλιά στους "Ισλαμοφοβικούς", παίρνοντας την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα και κάνοντάς την παντιέρα, ως συνήθως.

Ας πάρουμε όμως με τη σειρά τις ιστορικές και πολιτικές ανακρίβειες που μας καλούν να πιστέψουμε για να καθυσηχαστούμε και να επιστρέψουμε απερίσπαστοι στον "αγώνα" (τους και μόνο).

Αυτές είναι πέντε Μουσουλμανικές χώρες όπου το να είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι έγκλημα. Τι έχουν κοινό; Καμία από αυτές δεν ήταν αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πολλές χώρες στο Νότιο ημισφαίριο, είτε Μουσουλμανικές είτε όχι, χρησιμοποιούν τους αποικιοκρατικούς νόμους οι οποίοι υπερισχύουν των τοπικών κανονισμών και ποινικοποιούν την αγάπη ανάμεσα σε ζευγάρια του ίδιου φύλου.

1. Μάλι
Οι ομοφυλόφιλοι σε αυτό το κράτος της Αφρικής μπορεί να αντιμετωπίζουν ομοφοβία, αλλά έχουν το νόμο με το μέρος τους. Το άρθρο 179 του ποινικού δικαίου του Μάλι, ποινικοποιεί μόνο την δημόσια σεξουαλική δραστηριότητα, χωρίς να καθορίζει αν πρόκειται για άτομα του ίδιου φύλου ή όχι. Αντίθετα, σε 38 χώρες της Αφρικής υπάρχουν νόμοι ενάντια στην ομοφυλοφιλία και σε μερικές εφαρμόζεται ακόμα και θανατική ποινή”.

Στο Μάλι η κυρίαρχη άποψη είναι πως <<δεν υπάρχουν gay εδώ>>, οι κάτοικοι αμφισβητούν την ύπαρξή τους. Η αλήθεια είναι όμως πως ούτε οι ετεροφυλόφιλοι δεν μπορούν να περπατήσουν χέρι χέρι. Επιπλέον όταν το Μάλι πέρασε στον έλεγχο Ισλαμιστών πραξικοπηματιών, τον φεβρουάριο του 2013 τα Γαλλικά στρατεύματα που έφτασαν στη χώρα έσωσαν δύο gay άνδρες που θα εκτελούνταν βάση του νόμου της Σαρία. 

2. Ιορδανία
Αν και το μεγαλύτερο διάστημα η χώρα βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή, όπου η ομοφυλοφιλία είχε πάψει να θεωρείται έγκλημα 75 χρόνια νωρίτερα, το 1951 η ομοφυλοφιλία γίνεται επίσημα νόμιμη και για το κράτος της Ιορδανίας. “Η Ιορδανία παρά το γεγονός ότι είναι μια Μουσουλμανική χώρα όπου θα περίμενε κανείς η ηθική της να καταπιέζει τους ομοφυλόφιλους, αντίθετα είναι πολύ προοδευτική ως προς αυτό το ζήτημα”, ισχυρίζεται ο εκδότης του My.Kali, ενός gay περιοδικού που έχει ως έδρα του το Αμάν.

Στην Ιορδανία εκτός που έχουν απαγορεύσει τη λειτουργία gay club, έχουν μπλοκάρει και τη δυνατότητα εφαρμογών gay dating, ενώ ακόμα και στη σχολή ιατρικής οι καθηγητές θεωρούν πως η ομοφυλοφιλία χρήζει ψυχιατρικής (αν όχι και άλλης) θεραπείας. Για την ιστορία η χώρα δημιουργήθηκε από την Βρετανική Αυτοκρατορία, όπως και το κράτος του Ισραήλ.

3. Ινδονησία
Στην Ινδονησία το να είσαι ομοφυλόφιλος ήταν από πάντα νόμιμο. Αλήθεια, η χώρα αυτή δεν είχε ποτέ καμία νομική απαγόρευση για την ομοφυλοφιλία, τουλάχιστον από τότε που ιδρύθηκε το ξεχωριστό κράτος. Επίσης, η χώρα έχει τις παλαιότερες LGBT οργανώσεις στην Ασία. Η Ινδονησία αν και έχει το μεγαλύτερο σε μέγεθος μουσουλμανικό πληθυσμό, παραμένει το παράδειγμα που μας δείχνει τη σημασία του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους. Από την άλλη, η Σιγκαπούρη (όχι Μουσουλμανική χώρα) και η Μαλαισία (Μουσουλμανική χώρα), οι οποίες γειτνιάζουν με την Ινδονησία έχουν νόμους που απαγορεύουν την ομοφυλοφιλία. Και οι δύο ήταν αποικίες της Βρετανικής αυτοκρατορίας.

Στην Ινδονησία η τοπική Βουλή της συντηρητικής επαρχίας Άτσεχ, όπου εφαρμόζεται μια αυστηρή εκδοχή του ισλαμικού νόμου (σαρία), υπερψηφίστηκε ομόφωνα από την 69μελή επαρχιακή Βουλή νόμος που που τιμωρεί τον ομοφυλοφιλικό έρωτα με έως και 100 βουρδουλιές.

4. Τουρκία
Το 1858, ο Οθωμανός Χαλίφης ορίζει ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι έγκλημα. Αυτό επηρέασε πολλές χώρες σε τρεις διαφορετικές ηπείρους. Όταν η Τουρκία έγινε ένα κράτος το 1920, δεν χρειάστηκε να αλλάξει αυτόν τον νόμο. Ο Omer Akpinar, ακτιβιστής σε μία από τις μεγαλύτερες LGBT οργανώσεις της Τουρκίας, την KAOS LG, δηλώνει ότι η οργάνωση του δεν λογοκρίθηκε ποτέ. Ένας Βρετανός συγγραφέας, ο Jack Scott, που μετακόμισε στην Τουρκία με τον σύντροφο του υποστηρίζει ότι ποτέ δεν είχε κάποια αρνητική αντίδραση από κάποιον Τούρκο για τη σχέση του.

Η Τουρκία του Κεμάλ ήταν κοσμική στα πρότυπα της δύσης, αλλά δεν αποικιοποιήθηκε και ποτέ, η σημερινή όμως ανήκει στον Ερντογάν, όπου ο νόμος της τιμής (honor killing) έχει αποβεί μοιραίος για ομοφυλόφιλα νεαρά αγόρια (όπως στην υπόθεση του 17χρονου αγοριού στο Ντιγιαρμπακίρ), χωρίς να έχουν θεσπιστεί ακόμη προστατευτικοί νόμοι ενάντια στα εγκλήματα μίσους.

5. Αλβανία
Στην Αλβανία η ομοφυλοφιλία είναι νόμιμη από το 1995. Αυτή η κυρίως Μουσουλμανική χώρα είναι στην πρώτη γραμμή στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων στα Βαλκάνια. Το 2013, η ILGA Europe ανακοίνωσε ότι η Αλβανία ήταν η πιο φιλική χώρα για τους ομοφυλόφιλους, ότι είχε μια ανεκτική κυβέρνηση και νομοθεσία ενάντια στις διακρίσεις. Η Kristi Pinderi, ακτιβίστρια με την οργάνωση Pink Embassy, υποστηρίζει ότι ο νόμος ενάντια στις διακρίσεις είναι σημαντικός γιατί “σε περίπτωση που κάποιος δάσκαλος θέλει να διδάσκει φορώντας φόρεμα, ανεξάρτητα από τις όποιες αντιδράσεις ο νόμος τον προστατεύει”.

Η Αλβανία δεν είναι καν μουσουλμανική χώρα, αυτό δεν εμποδίζει τις μουσουλμανικές της κοινότητες να ακολουθούν τους δικούς τους άτυπους νόμους. 

 
Άλλες χώρες με μεγάλο αριθμητικά Μουσουλμανικό πληθυσμό και στις οποίες η ομοφυλοφιλία είναι νόμιμη είναι οι εξής:
Η Abkhazia, το Αζερμπαϊτζάν, το Μπαχρέιν, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Burkina Faso, το Chad, το Djibouti, η Guinea-Bissau, το Ιράκ, η Ακτή Ivory, το Κόσοβο, το Kyrgyzstan, η Νιγηρία, η Βόρεια Κύπρος, η Παλαιστίνη και το Tajikistan.
Δεν υπάρχει μουσουλμανική χώρα που να επιτρέπει οποιαδήποτε δημόσια αναφορά στην ομοφυλοφιλία. Όπως και στη Ρωσία πλέον, με τη διαφορά πως η ανελεύθερη δημοκρατία του Πούτιν επιτρέπει στην λοατ κοινότητα να δρα ως γκέτο

Για τις υπόλοιπες χώρες που αναφέρονται ας επισημάνουμε πως στην Παλαιστίνη οι λοατ αναζητούν άσυλο στο Τελ Αβιβ, αφού τρέμουν για τη ζωή τους, ενώ στο Κιργιστάν η αστυνομία παγιδεύει μέσω διαδικτύου ομοφυλόφιλους που ύστερα τους εκβιάζει αποσπώντας χρήματα και στη Βόρεια Κύπρο η ομοφυλοφιλία διώκεται ποινικά, με τον κίνδυνο της διαπόμπευσης και του λιντσαρίσματος να παραμονεύει. Στο Αζερμπαϊτζάν (που η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε το 2001) μόλις χθές 19χρονη σκότωσε την αδερφή της επειδή ανακάλυψε πως ήταν λεσβία. Όσο για τη Νιγηρία ή τις υπόλοιπες όσοι θέλουν δεν έχουν παρά να ρωτήσουν ακτιβιστές αυτών των χωρών, που φυσικά δεν ζούνε πια εκεί, ή όσους τολμήσουν να τους μιλήσουν για τα "δικαιώματα που απολαμβάνουν" μεγαλώνοντας σε Ισλαμικά καθεστώτα.

Εδώ μια ταινία μικρού μήκους από την Τουρκία [υπότιτλοι στα αγγλικά], όπου παρουσιάζεται η βία με την οποία έρχονται αντιμέτωποι άνθρωποι διεμφυλικοί ή παρενδυτικοί “Execution”

Είναι εξωφρενικό να δικαιολογείται η ομοφοβία δια μέσου της λογικής του παραλόγου. Από τη μια καλούμαστε να συμβιβαστούμε με έναν άλλο πολιτισμό, χωρίς να τον κρίνουμε με τα μάτια ενός πολίτη της δύσης (Οριενταλισμός του Σάιντ), από την άλλη η μόνιμη δικαιολογία είναι πως για την υποκρισία και τη καθυστέρηση του ισλαμικού κόσμου ευθύνεται η αποικιοκρατία της καπιταλιστικής δύσης. Πρέπει φαίνεται να μας καθησυχάζει το γεγονός ότι σε αυτές τις χώρες δεν μας σκοτώνουν, γιατί φυσικά θεωρούν πως δεν υπάρχουμε αφού αν το αποπειραθούμε το ελάχιστο που θα αντιμετωπίσουμε είναι δημόσιος διασυρμός.

Το πιο υποκριτικό από όλα είναι πως το αρχικό κείμενο στα αγγλικά το έγραψε ένας Σομαλός πρόσφυγας που κατέφυγε στις ΗΠΑ, κάνει τη ζωάρα του και κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να συμφυλιώσει το ακατανίκητο θρησκευτικό του συναίσθημα με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Προφανώς με μια απλή αναζήτηση στο google θα μπορούσαν να του εμφανιστούν άπειρα άρθρα που αποδεικνύουν περίτρανα την τραγική κατάσταση. Βέβαια όταν από το Παρίσι φεύγουν Μουσουλμάνοι για να κατέβουν στη Συρία να πολεμήσουν στο πλευρό του ISIS, ή όταν οι διεθνείς οργανώσεις Αράβων φοιτητών αρνούνται να καταδικάσουν τη ΧΑμάς, καταλαβαίνει κανείς πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και πόσο ανόητη είναι η αντιδυτική ερμηνεία τους.