Γιατί δεν εκτιμά η ΛΟΑΤ νεολαία τους πρωτεργάτες της;

Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό η ΛΟΑΤ νεολαία δεν εκτιμά και δεν αναγνωρίζει τους πρωτεργάτες της απελευθέρωσής της, τους ΛΟΑΤ που βγήκαν έξω απ΄τη ντουλάπα και μίλησαν ανοιχτά, αποδεικνύοντας πως οι ΛΟΑΤ υπάρχουν και δεν είναι πάντα μόνο αυτό που το ετεροφυλόφιλο κατεστημένο νομίζει και το στερεότυπο που υποθέτει, αλλά μπορούν να βρεθούν σε κάθε χώρο, κάθε τάξη και οποιοδήποτε επάγγελμα. Δυστυχώς η νεολαία αδιαφορεί για την σημασία της ιστορικότητας του ΛΟΑΤ κινήματος. Όσα παιδιά γεννήθηκαν μετά το 1990 ανακάλυψαν, αποδέχτηκαν, σύγκριναν και εκτόνωσαν τη σεξουαλικότητά τους, με τη βοήθεια του διαδικτύου, αγνοούν όμως πως κάποιες ιστορίες έπρεπε να υπάρξουν πρώτα για να τις βρουν το διαδίκτυο, που είναι γεμάτο από έτοιμες πληροφορίες, πως κάποιοι δηλαδή προϋπήρξαν και δυσκολεύτηκαν πολύ για να παρέχουν στις επόμενες γενιές τις ευκολίες αυτές και τις δυνατότητες που οι νέοι ΛΟΑΤ απολαμβάνουν σήμερα.

Το κόκκινο χαλί δεν στρώθηκε με ένα κλικ, από την σιγουριά του σπιτιού μας. 

Το 2000 η λοατ νεολαία της πόλης έπρεπε να χρησιμοποιεί τους ίδιους υπολογιστές που χρησιμοποιούσαν και οι ετεροφυλόφιλοι, σε αδιάκριτα διαμορφωμένους χώρους, με αργή σύνδεση, με παρέες από φρικιά και geeks να τρελαίνονται παίζοντας age of empires, αλλά και με τις πληροφορίες στο διαδίκτυο, για gay sex, ελάχιστες. Αργότερα, η ανάγκη αυτή έγινε αντιληπτή και ανοίξανε internet cafe συγκεκριμένα για ΛΟΑΤ κοινό, ανοίγοντας έτσι νέες θέσεις εργασίας και διαμορφώνοντας νέα στέκια, που βέβαια σήμερα έχουν εξαφανιστεί από την Αθήνα.
Στις δύο μεγάλεις πόλεις της χώρας υπήρξαν άνθρωποι που κυκλοφόρησαν περιοδικά ΛΟΑΤ θεματολογίας χωρίς μάλιστα επιδοτήσεις από συγκεκριμένες πηγές οι οποίες υπαγόρευαν και τη θεματολογία, από τα οποία οι μικρότεροι μεταξύ άλλων μάθαιναν να προφυλάσσονται και από τις σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες, μιας που για τους ψαρωμένους η ανοιχτή κουβέντα με γιατρούς ήταν απαγορευμένη.

Στο παρελθόν δεν έλειψαν οι φορές που ομάδες ακτιβιστών, στην Αθήνα, επισκέπτονταν gay clubs όπως το sodade, που έχει ανοίξει από το 1998, στους οποίους όμως οι υπεύθυνοι αρνούνταν την είσοδο κι αυτό γιατί είτε δεν μπορούσαν είτε δεν θέλανε να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα που έβρισκε μια μικρή ομάδα ακτιβιστών στο να μοιράζει κείμενα και φυλλάδια για κινητοποιήσεις και δράσεις, καλώντας σε ανοιχτή συσπείρωση με το κίνημα απελευθέρωσης. Ακόμα και πολύ αργότερα πολλά γνωστά καφέ και clubs που αποτέλεσαν στέκια ΛΟΑΤ αρνούνταν να ταυτοποιηθούν,όχι λόγω φόβου πως θα χάσουν τους straight πελάτες τους, αλλά επειδή δεν θέλανε να προκαλούν, κρύβονταν απλώς πίσω από το δάχτυλό τους.

Παρά τη σημερινή απελευθέρωση, ο ερωτισμός φαίνεται να έχει χαθεί. Ένας από τους λόγους που ο Χριστιανισμός επικράτησε ήταν και ο έλεγχος και η καταπίεση της σεξουαλικότητας και η παραχώρηση της θέσης, που κατείχε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στον ασκητισμό του Βυζαντίου. Η έλλειψη παιδείας σε συνδυασμό με την καταπίεση δεν γέννησε μονάχα το άρτον και θεάματα της Ρώμης, αλλά και φοβερές μηχανές ανθρώπινων βασανιστηρίων του Μεσαίωνα. Μέχρι το 2005 οι βρισιές στην τηλεόραση ακούγονταν κανονικά, ύστερα μπήκανε τα μπιπς. Στο εμπνευσμένο σήριαλ από το μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή, Τρίτο Στεφάνι του 1990, οι ερωτικές ομοφυλοφιλικές σκηνές, από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, ποτέ δεν προκάλεσαν τον πανικό που κόστισε στο Mega η σειρά του Παπακαλιάτη, με ένα απλό φιλί ανάμεσα σε δύο τριαντάρηδες.

Ώρες ώρες μοιάζει σαν να οδηγούμαστε σε μια απελευθερωμένη συντηρητικοποίηση και όχι όπως νομίζουμε οπισθοδρόμηση, μιας που αρκετοί Αθηναίοι μεγαλύτερης ηλικίας θα ισχυριστούν πως ταινίες όπως ο "Αγγελος", οδηγούν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα από την πραγματικότητα εκείνης της εποχής.

Αν η επαναστατική πορεία των χίπηδων και της ροκ ανακόπηκε από την ηρωίνη, το ομοφυλοφιλικό κίνημα προσέκρουσε στη μάστιγα του aids, μπλοκάροντας τη λίμπιντο, που βρήκε διέξοδο στην εικονολατρία, τον καταιγισμό εμπορευματοποιημένου γυμνού, που απαγορευόταν πια να αγγίξεις αλλά μπορούσες να θαυμάσεις και να φαντασιωθείς, μέσα από τις σελίδες διαφόρων περιοδικών. Προκλήθηκε όμως περιχαράκωση αφού ο κόσμος σε τοποθετούσε σε κουτάκια και με τα τα chat rooms οι άνθρωποι άρχισαν να βαριούνται να διεκδικούν την καύλα τους στο δρόμο. Ήδη στις σελίδες gay περιοδικών φιλοξενούνταν διάφορες αγγελίες για αλληλογραφία και συναντήσεις. Τα περιοδικά, πριν την επέλαση του διαδικτύου, λειτουργούσαν ακόμα και σαν γραφεία συνοικεσίων, σαν ένα παράθυρο στον κόσμο που άπειρα παιδιά των επαρχιών αναζητούσαν παρηγοριά.
Μοιραία λοιπόν οδηγούμαστε σήμερα στη συντηρητικοποίηση. Αφού τότε τολμούσες να αγοράσεις το "πονηρό" περιοδικό, ενώ σήμερα από την ασφάλεια του σπιτιού σου μόνο η μηχανή αναζήτησης γνωρίζει τι ψάχνεις.

Μάλιστα δεν λείπουν οι συντηρητικοί ομοφυλόφιλοι άντρες που αντιλαμβάνονται τις τρανς ως ξεχωριστή ομάδα, αγνοώντας για παράδειγμα πως οι τραβεστί και ο "υπόκοσμος" έτρωγαν τα τούβλα στο κεφάλι από τους μπάτσους. Οι drag queens, οι"αλήτες" και οι έγχρωμοι ήταν που βγήκαν στο δρόμο και διεκδίκησαν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και αποδοχή τους. Οι "πεταλούδες", οι "πριγκίπισσες" και οι "νεράϊδες" ήταν εκείνες που βοήθησαν στην ορατότητα των ΛΟΑΤ και όχι οι ανδροπρεπείς που καταπιέζονται ως και σήμερα.
Πολλοί από τους μεγάλους μας ποιητές σε κακόφημα καφενεία και συνοικίες εμπνεύστηκαν τα έργα τους, συναναστρεφόμενοι με τον υπόκοσμο που τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά απέφευγαν κι αποδοκίμαζαν.

Σχεδόν οτιδήποτε θεωρούνταν διαφορετικό και παρεκκλίνον από την αρεία, χριστιανική, πατριαρχική οικογένεια, περιθωριοποιούνταν και διωκόταν ως κάτι το επικίνδυνο, για τη διασφάλιση της σταθερότητας. 

Δεν ήταν λοιπόν κάποιοι συντηρητικοί, εύληπτοι, ομοφυλόφιλοι που φόρεσαν ροζ μπλουζάκια, κράτησαν το ουράνιο τόξο ως σημαία και διαδήλωσαν στο κέντρο της πόλης για να ακουστεί η φωνή τους, γυρνώντας ύστερα στο διακριτικό τρόπο σιωπηλής ζωής και στις δουλειές γραφείου τους.

Δεν ήταν κάποιοι κυβερνητικοί, πολιτικοί, αξιωματούχοι, αντιπρόσωποι του θεού, ή κάποια ιδιωτική φαρμακευτική εταιρία, που αποφάσισαν αυτοβούλως να αναζητήσουν μια κάποια λύση στην καταπολέμηση του ιού του aids. Ήταν μια ομάδα από απλούς μα αποφασισμένους ανθρώπους, που έβλεπαν τους φίλους τους να πεθαίνουν καθημερινά, χωρίς οποιοσδήποτε θεσμός να δίνει σημασία. Ήταν 200 κι έγιναν 300 κι ύστερα διαδήλωναν χιλιάδες, απαιτώντας αναγνώριση και προστασία της πληθυσμιακής ομάδας τους που είχε χτυπηθεί αλύπητα, από έναν άγνωστο ιό που στόχευε ακριβώς ενάντια σε αυτό που η ίδια η φύση υπαγορεύει στους ανθρώπους, με απόλυτο τρόπο όσο κι αν αντιστέκονταν, το σεξ.

Ο Freddie Mercury, ο Elton John, ο George Michael ήταν καλλιτέχνες διεθνούς βεληνεκούς, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της καριέρας τους, που όμως έπρεπε να κρατούν τον αληθινό τους εαυτό κρυμμένο.
Για να υπάρχει σήμερα Lady Gaga προηγουμένως υπήρξε η Madonna, μα για να υπάρξει μια Madonna όπως την ξέρουμε, έπρεπε προηγουμένως να έχει προλάβει να διαμορφωθεί η gay σκηνή της Νέας Υόρκης, όπου μαζεύονταν ανάμικτες φυλές ΛΟΑΤ ατόμων κάνοντας διαγωνισμούς Voguing, χορογραφώντας οι ίδιοι τις πόζες και τις φιγούρες τους, αλλά και ράβοντας οι ίδιοι τα φανταχτερά τους κοστούμια.

Σήμερα στις ΗΠΑ το να κατέχουν ανοιχτοί και δηλωμένοι ΛΟΑΤ κρατικές θέσεις με κύρος αυτομάτως επικυρώνουν, νομιμοποιούν στα μάτια των γονιών και των γύρων τους τη ΛΟΑΤ νεολαία.
Γιαυτό ακριβώς είναι επιτακτική ανάγκη νομικής κάλυψης και πρέπει να γίνει εκ μέρους όλων μας αυτή η προσπάθεια, σε αυτή την μικρή επαρχία της Ευρώπης.

Δέκα χρόνια πριν αν έλεγαν σε κάποιον ομοφυλόφιλο άνδρα πως δέκα χρόνια μετά θα είχε το δικαίωμα να παντρευτεί θα πίστευε πως έχει να κάνει με τρελούς.

Δεν χρειάζεται πια να ζούμε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, γιαυτό μπορούμε να την αγκαλιάσουμε. Είμαστε κι εμείς μέρος μιας καθολικότητας που αυτομάτως μας καταχωρεί η ατομική μας διαφορετικότητα. Άλλωστε η αποδοχή μιας ταυτότητας, μιας ρίζας, μιας κοινής ιστορικής συνισταμένης δεν εμποδίζει την πολυπλοκότητά μας ως προσωπικότητες, με ξεχωριστά ενδιαφέροντα και κουλτούρες. 

Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται καλοί, γιαυτό και θεσπίζονται οι νόμοι της δικαιοσύνης ή δίνονται οι θρησκευτικές εντολές αντίστοιχα. Όσα θεωρούμε δεδομένα μπορούν να ανατραπούν και η παγκόσμια ιστορία το έχει αποδείξει.
Τίποτα δεν σας ανήκει, τίποτα δεν είναι μόνιμο, ο αγώνας για δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία είναι και πρέπει να είναι καθημερινός.