Πρόκειται για μία ιστορία one night stand μεταξύ του συντηρητικού και συνεσταλμένου Russel και του ιδεαλιστή, απαλλαγμένο από ταμπού Glen. Μια ιστορία one night stand που εξελίσσεται σε ένα σπαρακτικό έρωτα που γεννιέται μέσα στην άμεση επαφή και ειλικρίνεια που έχουν δύο τελείως διαφορετικές κοσμοθεωρίες όταν θέλουν να σμίξουν. Το χρονικό έχει διάστημα τριών ημερών και μέσα σε αυτό το διάστημα, δύο άνθρωποι προφταίνουν να ζυμωθούν εκτιθέμενοι ο ένας στον άλλον, παραδομένοι στην ανάγκη τους να κονιοποιήσουν ο ένας στον άλλον την φλόγα τους για συντροφικότητα.
Εδώ να πω, μια και είμαστε στην Ελλάδα και ξέρουμε τι νοοτροπία και υποκρισία επικρατεί, πως βαδίζουμε σε δρόμους σχεδόν ουτοπικούς για την ελληνική πραγματικότητα. Ένα one night stand στην Ελλάδα καταρχήν γίνεται χωρίς κανενός είδους επικοινωνία συνήθως. Ότι λόγια ανταλλάσσονται είναι απλά λόγια κάβλας, χωρίς κανένα βάθος και πάθος ψυχής. Στην Ελλάδα αν ανοιχτείς λίγο παραπάνω σε one night stand κινδυνεύεις ο άλλος να σε κοιτάξει σα τρελό. Όλοι φοβούνται να μιλήσουν αληθινά γιατί η αλήθεια θα αποκαλύψει ποιοι πραγματικά είναι και τι πραγματικά θέλουν.
Όπως πολύ καλά επισημαίνει ο Glen στον Russel, όταν δύο gay συναντιούνται για σεξ αποτελούν ένα λευκό καμβά ο ένας για τον άλλον. Στον καμβά αυτό, προβάλεις αυτό που εσύ θα ήθελες να είσαι σύμφωνα με τις επιταγές ενός άγραφου ηλίθιου νόμου, που ορίζει ψευτοηθικές το δήθεν σωστό και το δήθεν λάθος.. Έτσι π.χ. μπορεί να προβάλεις στον καμβά του άλλου, ότι είσαι ένας “σκληρός’’ ενεργητικός. Όταν όμως χύνεις και κοιτάς το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελες να είσαι και σε αυτό που πραγματικά είσαι, τότε συνειδητοποιείς πόσο δυστυχισμένος είσαι.
Εν συντομία: Δύο τελείως διαφορετικοί άνδρες ερωτεύονται κάτω από αντίξοες συνθήκες και μέσα σε ένα gay κόσμο αγγελικά φτιαγμένο, αγγελικά από την άποψη ότι οι σχέσεις των gay, ειδικά στην Ελλάδα, σπάνια είναι αληθινές, ντόμπρες. Αναλωνόμαστε σε καθωσπρεπισμούς, κοινοτυπίες, ταμπού, ψέματα, υποκρισία, αδελφίστικη κακία και τα τόσα ωραία που είμαι σίγουρος ότι τα ξέρετε...
Η ιστορία του Russel και του Glen, έρχεται να μας χτυπήσει καμπανάκι, να μας ταρακουνήσει από τους θρόνους μας. Η ιστορία και το δράμα των δύο ανδρών έρχεται να μας υπενθυμίσει πως είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες και ανάγκες, μας καταδεικνύει το πως θα έπρεπε να είμαστε και αφορίζει αυτό που “παίζουμε” ότι είμαστε.
Η όλη ταινία είναι τόσο νατουραλιστική, αν πείσεις τον εαυτό σου πως ο κόσμος θα μπορούσε να είναι έτσι, που μοιραία ταυτίζεσαι λίγο ή πολύ με ένας από τους δύο χαρακτήρες. Ταυτίζεσαι γιατί ίσως γνωρίζεις ότι διαθέτεις αυτή την ποιότητα ανθρώπου αλλά ίσως όταν προσπάθησες να τη προβάλεις σε κάποιο λευκό καμβά σε πηδήξανε πατώκορφα... Έτσι έγινες γρανάζι ή απλώς είσαι αποστασιοποιημένος και βουβός.
Φίλε που διαβάζεις αυτές τις γραμμές σε ξορκίζω να αλλάξεις. Αδιαφορώντας για τη βλακεία γύρω σου, άλλαξε! Γίνε εσύ, γίνε αληθινός, γίνε ο εαυτός σου. Γίνε ο γοητευτικά τολμηρός Glen ή Russel μήπως και ξυπνήσεις τον απέναντι σου που παπαλίζει λόγια άνευ ουσίας. Αν τον κάνεις να αρχίσει να ξετρυπώνεται, τότε θα αρχίσει να αλλάζει και η μίζερη πραγματικότητα γύρω σου.
Για όλο αυτό μίλησα εξαρχής για gay ευαγγέλιο.
Η ταινία αυτή είναι ατόφιο χρυσάφι, όλα τα λεφτά, πως το λένε. Κατορθώνει να φτάσει εκεί που καμιά gay ταινία έως σήμερα δεν έφτασε: Στο μεδούλι των σύγχρονων στερεότυπων και τεχνητών σχέσεων, gay και μη. Είναι επιπλέον η πιο ακριβής κινηματογραφική περιγραφή μιας gay γνωριμίας που σκιαγραφεί το ρεαλιστικό μας «είναι» μέσα από τη σεξουαλικότητα μας. Το Weekend είναι κάτι τελείως φρέσκο, θα σας τονώσει.
Ένα ονειρικό ταξιδάκι τριών ημερών που σου κάνει καθρέπτη στις πιο μύχιες επιθυμίες και πιστεύω σου.
Η επαναστατικότητα του Glen, τα ναρκωτικά, το life-style, ουσιαστικά είναι δευτερευούσης σημασίας. Έρχονται απλώς να αγαλλιάσουν ρεαλιστικά τα βαθύτερα νοήματα του δράματος. Και αν θέλουμε να πάμε ακόμα παρακάτω, η ταινία μας επιτρέπει να αποχαρακτηρίσουμε οικιοθελώς το gay στοιχείο, να δούμε απλά δύο ανθρώπους που ξεγυμνώνονται. Αναμφίβολα αφορά όλους, gay, straight, οποιονδήποτε διατηρεί την ψυχή του ζωντανή.
Και εύλογα θα αναρωτηθείς γιατί...
Σαφώς επιβάλλεται να δεις την ταινία μια και δύο και τρεις φορές, και τότε θα βγάλεις τα συμπεράσματα σου για την άρνηση του Glen.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Glen είναι και αντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο το ιδεατό, ενώ αντίθετα ο Russel ενώ κουβαλάει έναν “Glen” μέσα του δεν έμαθε ποτέ να τον αποδέχεται. Μη ξεχνάτε, ο χρόνος πιέζει, τρεις μέρες δίδονται από τον δημιουργό, επιπλέον ο Glen έχει αποφασίσει να αλλάξει σελίδα στη ζωή του φεύγοντας μακριά. Ο Glen έχει ήδη “φτάσει” ενώ o Russel ψάχνεται. Έτσι επιτρέψτε μου να δικαιολογήσω εν μέρει τον Glen. Η τελική κρίση σαφώς θα είναι δική σας.
Φίλε, κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται, ούτε στα Romeo, ούτε στα clubs, ούτε πουθενά. Ψάξε βαθύτερα αν θες να “δεις” τον άλλον, δώσε του ανάσα από τη δική σου και ας μην στην δώσει πίσω, ας σε αφήσει να πεθάνεις. Είναι προτιμότερο από το να παίξεις ένα θέατρο σκιών με κομπάρσο τη ψυχή σου.
Το “Weekend” είναι ένα αψεγάδιαστο και τέλεια πλήρες ζωντανό δημιούργημα που πέρα από τη βασική του μέριμνα, να απομονώσει τον άνθρωπο σε έναν άλλον άνθρωπο, δίνει επιπλέον τροφή σε προβληματισμούς που έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα των gay, το outing, τις ντεμοντέ γαλουχήσεις στο πως και καλά πρέπει να είναι ο gay μέσα σε ένα αδυσώπητο straight περιβάλλον.
Μια γνήσια, ειλικρινής ιστορία που δεν απολογείται για τα Καβαφικά σύγχρονα στοιχεία αλλά τα δίνει στον θεατή ανεπεξέργαστα και τραχιά ενισχύοντας τον ρεαλισμό και ραπίζοντας τη σεμνοτυφία.
Μακριά από κλισέ και ωραιοποιήσεις, η ιστορία κατορθώνει να σε βάλει στο πετσί της και αναπόφευκτα ζεις το δράμα εκ των έσω.
Μη διανοηθείς να κατατάξεις την ταινία σαν gay ταινία! Δες την καθαρά. Η περιπλοκότητα του να είσαι gay, και δη στην Ελλάδα, είναι αναμφίβολα ένα στοιχείο που πρέπει να σταθείς, αλλά μη μείνεις εκεί, προχώρα παρακάτω να βρεις τον εαυτό σου.Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να κάνω συγκρίσεις με άλλες ταινίες γιατί τούτη εδώ η ταινία “Δεν υπάρχει”.
Δεν θέλω να εξυμνήσω τον δημιουργό, τους συντελεστές, τους ηθοποιούς γιατί θα χαθεί το πραγματικό νόημα.
Δεν θέλω να προβληματίσω περαιτέρω με κοινωνιολογικά σχόλια.
Θέλω μόνο να τη δεις!
Το οφείλεις στον εαυτό σου.
Κώστας ο Παρείσακτος
kostas_outsider@hotmail.com
πιο ωμά σε θέματα ψωνιστηριού είναι σίγουρα πάντως και γενικά αν στην Αθήνα βλέπουν μία φορά σαν κρέας, στο Λονδίνο, το Παρίσι ή το Βερολίνο σε βλέπουν δέκα!πίσης η καριέρα είναι πράγματι πάνω από όλα, ειδικά σε τέτοιες μητροπόλεις! το σεξ έχει καταλήξει μάλλον βίτσιο παρά ορίζοντας και οι σχέσεις δύσκολες κι εκεί, μη νομίζεις. απλά πιο απελευθερωμένοι κι αποφασισμένοι να ζήσουν πράγματα είναι οι άνθρωποι εκεί, βοηθά και το περιβάλλον
ΑπάντησηΔιαγραφή