Τοξικές ενώσεις και εξισώσεις

 

Τους τελευταίους μήνες, παρακολουθώ τη νέα τάση που εξαπλώνεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (εδώ πρέπει να γελάσουμε). Αφού χαϊδολόγησαν τα νεοναζιστικά μπουμπούκια, αφού τα προσέγγισαν ως εξωτικά φρούτα  και τα περιέφεραν από στούντιο σε πλατό και από εκεί σε <σαλόνια> εφημερίδων, περιοδικών και διαδικτυακών τόπων προκειμένου να εμπεδώσουμε και να χωνέψουμε την παρουσία τους, έφτασε η ώρα να γίνει ένα βήμα μπροστά. Η εξίσωση των νεοναζιστών με την Αριστερά. Διάφοροι <αναλυτές> προσπαθούν να πείσουν το αποχαυνωμένο κοινό τους ότι η βία της ΧΑ δε διαφέρει απολύτως σε τίποτα από τη βία που ασκούν αριστεροί και αριστεριστές στις πορείες, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους. Τα ανοιγμένα κεφάλια και οι μαχαιριές σε μετανάστες και μέλη αριστερών και ακροαριστερών οργανώσεων, εξισώνονται με τις δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στη λαίλαπα που ζούμε. Ολοφύρονται για σπασμένα πεζοδρόμια αλλά για τους εμπρησμούς σε σπίτια και καταστήματα αλλοδαπών, μόκο οι διάνοιες. Η χυδαία λογική ότι τα φασισταριά αποτελούν το αντίπαλο δέος στην αριστερή βία που λυμαίνεται και κατέστρεψε τη χώρα(!) αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος και γίνεται αποδεκτή σταδιακά από τμήματα του πληθυσμού (να δεις πού αλλού είχαμε παρόμοια επιχειρηματολογία…σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ…ναι, μωρέ! Σε μια χώρα όχι και τόσο μακριά από εμάς, ηττημένη στρατιωτικά και τσακισμένη οικονομικά όπου κάτι καλόπαιδα που κυκλοφορούσαν νυχθημερόν με φαιούς χιτώνες, χτυπούσαν και δολοφονούσαν προκειμένου η πατρίδα τους να μην καταλήξει κομμουνιστική. ‘Ηταν η χώρα που έζησαν ο Γκαίτε και ο Χέγκελ).
 

Τον Απρίλιο του 1941, υπήρξαν εγχώριες  εφημερίδες που παιάνιζαν από τα πρωτοσέλιδά τους για  την είσοδο της Βέρμαχτ και την προέλαση των Πάντσερ επί ελληνικού εδάφους. Εβδομήντα χρόνια μετά, αρκετοί είναι αυτοί που στενάζουν με ανακούφιση για την επέλαση των νέας κοπής ναζιστών, μιας και επιτέλους η βία δε θα αποτελεί προνόμιο και πρακτική μόνο της Αριστεράς, αλλά κάποιοι μαυροντυμένοι με ξυρισμένα κεφάλια θα σταθούν απέναντί τους και θα τους βάλουν στη θέση τους.
 

Είναι τελικά πολύ ενδιαφέρουσα η εποχή μας. Καθημερινά αποκαλύπτει και ξεγυμνώνει διάφορους <δημοκράτες> που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξωμήτρια του Γκέμπελς που θα τον έκαναν σίγουρα να δακρύσει από περηφάνια  με την απόλυτη προσήλωση που δείχνουν στις προπαγανδιστικές τακτικές που ο ίδιος εφάρμοσε και την επιτυχία που έχουν. Ας μην απορήσουμε αν δούμε να διατυπώνεται ευρύτερα και η άποψη ότι ο Μελιγαλάς πρέπει να καθιερωθεί ως εθνική γιορτή (μετά τη ΧΑ που το ζήτησε ευθέως) και ότι θα πρέπει πχ. Να καταργηθεί η Πρωτομαγιά (γιατί μαζεύονται πολλοί κομμουνιστές και αριστεροί και επεξεργάζονται τη μπολσεβικοποίηση της μικρής μας πατρίδας μέσω διεκδικήσεων αναφορικά με τα εργασιακά δικαιώματα και τους μισθούς- σύγκρυο τους  πιάνει τους κατάπτυστους υπηρέτες αφεντάδων με τέτοιες κακές λέξεις).
 

Η ραγδαία άνοδος της Αριστεράς είναι καρφί στο μάτι όλων αυτών των ξεφτιλισμένων/ ξεπουλημένων που μας πετάνε στα μούτρα τις σωματικές τους εκκρίσεις με τη μορφή βαθυστόχαστων αναλύσεων. Είναι οι ίδιοι που προειδοποιούσαν ότι θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως (και οι επτά), έτσι και κέρδιζε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (και επείσθη το πόπολο και είδαμε τη συνέχεια). Είναι οι ίδιοι που λυσσομανάνε για την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων και βυσσοδομούν εναντίον όποιου εκφράσει αντίθετη άποψη. Είναι οι ίδιοι που στη Γερμανία της Βαϊμάρης πίστευαν ότι χαϊδεύοντας το νέο φαινόμενο των SA και καλοπιάνοντάς το, θα το έχουν μόνιμα του χεριού τους. Τη δαγκωματιά που τους πάτησε το –αρχικά υπάκουο- σκυλάκι, σίγουρα θα τη θυμούνται.

 

 

Η μόνη απάντηση σε όλον αυτό τον οχετό δε μπορεί να είναι παρά μόνο η περαιτέρω ενίσχυση της Αριστεράς. Οι παθητικοί τηλεθεατές ή/και αναγνώστες λιγοστεύουν. ‘Οσο και να διαστρεβλώνουν τις απόψεις της , όσο και αν επιθυμούν να εμφανίσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία το φασισμό και την Αριστερά και να την τσουβαλιάσουν στο ίδιο σακί με τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες, δε θα τους περάσει.

 

Υ.Γ. Θα πρότεινα την ανάγνωση του εκπληκτικού βιβλίου του Ντανιέλ Γκερέν <Η φαιά πανούκλα>, όπου χωρίς ακαδημαϊσμούς και ατελείωτες αναλύσεις, γίνεται απόλυτα κατανοητό πώς ο λαϊκισμός και η αριστερο-φοβία, αποτέλεσαν την κινητήριο δύναμη για την εκτίναξη του ναζισμού.

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης