Η γοητεία του φασισμού (παρακαλώ?)

Θα πρέπει να παραδεχτώ ότι μετά τις εκλογές της 6^ης Μαϊου όταν οι νέο-ναζιστές εισήλθαν στη Βουλή και έκαναν την επέλασή τους στα media, ότι είδα, διάβασα, κουβέντιασα αρκετά το συγκεκριμένο θέμα. Και σε αρκετές περιπτώσεις με αβάσταχτη ελαφρότητα, όπου τα σχόλια αφορού- σαν  στο κατά πόσο είναι sexy ο τάδε  βουλευτής της ΧΑ, πόσο ελληνο- πρεπής είναι η μακριά κώμη του δεύτερου, τι τετρακέφαλους έχει ο τρί-τος. Αρκετές φορές τα ανωτέρω αποτέλεσαν θέμα συζήτησης με μέλη του romeo ως μια επιφανειακή χαζοκουβέντα  με σκοπό το σπάσιμο του πάγου  μεταξύ δύο αγνώστων.

Κουβεντιάζοντας όμως μιας και ήταν αδύνατο να αγνοηθεί το μέγα θέμα των ημερών, διαπίστωσα πως αντί να μας απασχολήσει σοβαρά αυτή η εξέλιξη, μάλλον με χαμόγελο, περιέργεια, συγκατάβαση ή και τελικά αδιαφορία αντιμετωπιζόταν.

Μίλαγα με ένα παιδί εκείνες τις μέρες. Τριαντάρης, φιλόλογος. Μου έλεγε ότι τους ψήφισε "διότι πρέπει να πέσουν φάπες στη Βουλη" , "διότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους με τους μετανάστες", διότι…διότι…Στην απορία μου για το αν αντιλαμβάνεται ότι αργά η γρήγορα θα αποτελέσει και αυτός – όπως το σύνολο των gay- τον επόμενο στόχο, μιας και η ρητορική του συγκεκριμένου χώρου έχει στραφεί πολλάκις εναντίον μας, η απάντηση ήταν ότι "οι κραγμένες πρέπει να φοβούνται. Εμένα ούτε μου φαίνεται , ούτε ξέρει κανείς για μένα, ούτε συχνάζω στο Γκάζι". Τον καληνύχτισα και διέκοψα τη συζήτηση θέλοντας να προστατεύσω το ήδη ταλαιπωρημένο νευρικό μου σύστημα.

Τι είδους άνθρωποι γοητεύονται από τα φασιστικά παραληρήματα, τα στρατιωτικά παραγγέλματα, τους ξυλοδαρμούς, το αγοραίο λεξιλόγιο, τις ονειρώξεις για την κατάληψη της Πόλης; Πώς είναι δυνατόν να ελκύει κάποιους από εμάς αυτό που μας θεωρεί υπανθρώπους για να το πω ευγενικά; Πώς είναι δυνατό να νομίζουμε ότι όλα είναι ανώδυνα; Πώς είναι δυνατό να αναγάγουμε τα πάντα στη σφαίρα της ερωτικής φαντα-σίωσης βλέποντας τα φασισταριά απλά και μόνο  ως μια ενσάρκωση ακραίων σαδομαζοχιστικών φαντασιώσεων όπου το δέρμα, το μαύρο χρώμα, η πληθώρα των εμβλημάτων, το καλογυμνασμένο κορμί, λειτουργούν ως φετίχ, λες και παρακολουθούμε τους <Καταραμένους > του Βισκόντι ή το <Θυρωρό της νύχτας> της Καβάνι;

Μόλις προχθές (6/9), διάβασα ότι ο συγκεκριμένος χώρος έχει φτάσει σε διψήφια ποσοστά στην πρόθεση ψήφου. Τα φιδάκια πολλαπλασιάζονται και τα νιώθουμε να σέρνονται στις πλάτες μας. Το αν θα τα αφήσουμε να τυλιχτούν γύρω από το λαιμό μας ή θα τα πατήσουμε κάτω, είναι ζήτημα επιλογής του καθενός και από κοινού δράσης.

από τον Αλέξανδρο Εμμανουιλίδη